Ώρα να ανάψουμε το φυτίλι της οργής

Καιρό τώρα η χώρα μοιάζει με πυριτιδαποθήκη όπου μια σπίθα μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνικές εκρήξεις με ανυπολόγιστες συνέπειες. 

Και πώς να μην είναι άλλωστε; Όταν «τρεις στους τέσσερις ανέργους είναι άνω των 30ετών». Όταν «1,5 εκατ. πολίτες ζουν σε νοικοκυριά όπου δεν εργάζεται κανείς». Όταν «το επίδομα ανεργίας είναι το πιο μικρό στην Ε.Ε.». Όταν «δεν υπάρχει συγκροτημένο θεσμικό πλαίσιο καταπολέμησης της ανεργίας παρά μόνο αποσπασματικές δράσεις εξαιρετικά αμφίβολης αποτελεσματικότητας».

Τα παραπάνω δεν τα ισχυρίζεται κανένας αντιπολιτευόμενος «κινδυνολόγος». Τα ομολογεί ο πρόεδρος του ΟΑΕΔ Ηλίας Κικίλιας σε «αναλυτικό non paper, που, όπως φαίνεται, στάλθηκε στους πολιτικούς αρχηγούς πριν απ’ τη σύσκεψη στο Μαξίμου» όπως σημειώνει η «Ελευθεροτυπία» στο κύριο άρθρο της με τίτλο «Πού πήγαν τα χρήματα;».

Όλα αυτά –που είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου- κάνουν απόλυτα φυσιολογικούς τους φόβους των ξένων και ντόπιων κυβερνώντων για μια κοινωνική ανάφλεξη που θα έχει τέτοια έκταση ώστε θα τους είναι δύσκολο –αν όχι αδύνατο- να ελέγξουν. Γι’ αυτό, άλλωστε, η προπαγάνδα περί σταθερής, αρραγούς και μακράς πνοής τρικομματικής κυβέρνησης σταδιακά δίνει τη θέση της σε δημοσιεύματα που μιλούν για «φόβους» κοινωνικών εκρήξεων. Φόβους που επαναλαμβάνονται από την πολιτική και πολιτειακή ηγεσία.

Όπως γράφει η εφημερίδα «Η Ελλάδα αύριο», τους κυβερνώντες προβληματίζει μια «Κοινωνική έκρηξη ύστερα από απρόβλεπτο γεγονός και άμεσες πολιτικές εξελίξεις. Αυτές είναι οι δύο βασικές διαπιστώσεις των πολιτικών ηγεσιών (κυβέρνησης και αντιπολίτευσης), του Προέδρου της Δημοκρατίας καθώς και των Ευρωπαίων και των Αμερικανών. Οι πάντες φοβούνται ότι το παραμικρό τυχαίο βίαιο γεγονός μπορεί να σταθεί η αφορμή για μία κοινωνική έκρηξη, μη ελεγχόμενη και μη αντιμετωπίσιμη, με απρόβλεπτες συνέπειες. Η έκρηξη, που φυσικά θα οφείλεται στην τραγική οικονομική κατάσταση καθώς και στη σταδιακή αποσύνθεση των κρατικών δομών και του κοινωνικού κράτους, αναγκαστικά θα οδηγήσει σε πολιτικές εξελίξεις. Στο μυαλό όλων έρχονται αυτομάτως πρόωρες εκλογές, όμως αυτό δεν είναι η λύση με το υπάρχον σαθρό πολιτικό σύστημα».

Από το παραπάνω ρεπορτάζ προκύπτουν δυο συμπεράσματα:

Το πρώτο, πως η πολιτική ξεζουμίσματος του ελληνικού λαού θα συνεχιστεί και θα ενταθεί μέχρι να παραδοθούν οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας (υπέργειες, υπόγειες και έμβιες) αντί πινακίου φακής στο ντόπιο και (κυρίως) στο ξένο κεφάλαιο και τις πολυεθνικές. Αν μη τι άλλο, αυτό το απέδειξε και η πρόσφατη επίσκεψη του περιοδεύοντος αντιπροσώπου των γαλλικών επιχειρηματικών κύκλων στη χώρα μας. Ο Φρανσουά Ολάν ήρθε για να δει αν συντρέχουν οι προϋποθέσεις (φτηνό εργατικό δυναμικό και κοψοχρονιά εκμετάλλευση των αποθεμάτων του ελληνικού υπεδάφους) ώστε να σημάνει την επέλαση των Γάλλων «φίλων» τους οποίους η ελληνική πλευρά οφείλει να προτιμήσει από τους «εχθρούς» Γερμανούς, Ολλανδούς και τις άλλες «εχθρικές δυνάμεις».

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πως και εκείνοι βλέπουν το αδιέξοδο αυτής της πολιτικής ξεζουμίσματος της εργατικής τάξης και θεωρούν βέβαιη την έκρηξη των λαϊκών εξεγέρσεων όσο θα εντείνεται η καταπίεση. Η μόνη τους ελπίδα είναι να εκτονώσουν το γρηγορότερο αυτή την οργή, πιθανότατα με άλλη μια εκλογική αυταπάτη σαν εκείνες τις συνεχόμενες του 2012 που τους έδωσαν μια πίστωση χρόνου. Γιατί άλλη διέξοδο δεν φαίνεται να έχουν.

Λένε πως όταν ο αντίπαλος δεν μπορεί να κρύψει τους φόβους του, γίνεται πιο προβλέψιμος άρα και πιο ευάλωτος. Δεν θέλει ιδιαίτερη σοφία για να πει κανείς πώς θα πρέπει να απαντήσει το εργατικό και λαϊκό κίνημα: Με συσπείρωση, μαζικότητα και ένταση των αγώνων. Όχι με τουφεκιές στον αέρα αλλά ολοένα και με κλιμακούμενη οργανωμένη δράση. Το «μπαρούτι», η λαϊκή οργή, είναι συσσωρευμένο. Αυτό που απουσιάζει προς το παρόν είναι ο πυροκροτητής. Που δεν μπορεί να είναι άλλος από οργανωμένες, συντονισμένες και μαζικές κινηματικές διαδικασίες. Αλλιώς οι εκρήξεις θα είναι ανεξέλεγκτες. Και, πιθανότατα, αναποτελεσματικές.

Η απεργία της 20ης Φλεβάρη έδειξε πως υπάρχει το «εκρηκτικό μίγμα». Αρκεί να το συγκεντρώσουμε όλο μαζί και να το πυροδοτήσουμε έγκαιρα και σωστά. Στο χέρι μας είναι να ανάψουμε τη φλόγα. Να κάνουμε πραγματικότητα τους χειρότερους εφιάλτες τους.

Πηγή:Εργατικός Αγώνας