Ο μεσανατολικός πολιτικός χάρτης άλλαξε ριζικά και ανεπίστρεπτα, το αύριο δεν θα είναι ίδιο με το χτες. Οι μεγάλες λαϊκές εξεγέρσεις που ανέτρεψαν τα ολιγαρχικά δικτατορικά καθεστώτα ανέδειξαν και αναπτύσσουν μια ισχυρή επαναστατική δυναμική.
Η ανατροπή αυτών των καθεστώτων ανοίγει τον δρόμο της πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής χειραφέτησης των αραβικών λαών και κλονίζει τις δομές κυριαρχίας των ξένων δυνάμεων. Αυτά είναι τα νέα, τα πολύ ελπιδοφόρα, δεδομένα.
Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα των προηγούμενων καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή δεν είναι εύκολο να εκλείψει.
Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της.
Όμως, αν τα κύρια πρόσωπα των προηγούμενων καθεστώτων ανατράπηκαν, αν οι βασικές δυνάμεις στήριξής τους αποδυναμώθηκαν, αν οι πολύτροποι δίαυλοι ξένης εξάρτησης αυτών των χωρών στένεψαν, αν το Ιμπέριουμ της Δύσης, όπως αυτό διαμορφώνεται απ’ τον άξονα ΗΠΑ-Ισραήλ και την Ευρωπαϊκή Ένωση σε ρόλο δευτερεύοντα -δομικού ωστόσο- σύμμαχου και εταίρου του, αποσταθεροποιήθηκε, η στρατηγική ηγεμονία της Δυτικής Συμμαχίας σ’ αυτή την περιοχή δεν είναι εύκολο να εκλείψει.
Δεν είναι μόνο το ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, δεν είναι μόνο ο προφανής δυσμενής συσχετισμός μεταξύ εσωτερικών και εξωτερικών δυνάμεων, δεν είναι η ρευστότητα του διεθνούς πολιτικού γίγνεσθαι και ο καιροσκοπισμός των αναδυόμενων παγκόσμιων και περιφερειακών πρωταγωνιστών, δεν είναι, ούτε πρέπει πια να είναι, μια ανερχόμενη «καλή» παγκόσμια ηγεμονία, που εμποδίζουν την βαθμιαία έκλειψή της.
Είναι, πρώτα και πάνω από κάθε άλλη αιτία, η έλλειψη ενός νέου ισχυρού αντίπαλου δέους, ενός νέου ιστορικού υποκειμένου, συγκροτημένου από συγκλίνουσες πολιτικές δυνάμεις και ρεύματα, το οποίο να εδράζεται σ’ ένα πολύμορφο απελευθερωτικό οικονομικό-κοινωνικό σχέδιο, ένα ισχυρό υπαρκτό δέος που να μην επιτρέπει σ’ αυτήν την ηγεμονία, μετά από μια ήττα της, να επανέρχεται .
Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.
Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν- προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.
Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης, παθαίνει τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Με αυτά τα ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας.
Είναι όμως, πριν και ανεξάρτητα από την παραπάνω κύρια αιτία, η συγκυριακή, αλλά όπως αποδεικνύεται δομικά νομιμοποιητική υπεροχή των ηγεμονικών προσωπείων. Είναι η δύναμη των εμφανών αλλά και των αφανών μηχανισμών παγκόσμιας εξουσίας και επιρροής.
Ο Μουαμάρ Καντάφι, ο κάποτε πολλά υποσχόμενος για την απελευθέρωση των λαών και εθνών και αργότερα πολλαπλά εκπεσών μονάρχης, αυτός που τώρα αδίστακτα πολεμά τον λαό του, καλείται πρώτος να αντιμετωπίσει τους χτεσινούς δυτικούς συνεταίρους του, φέροντες σήμερα το δημοκρατικό και ανθρώπινό τους –πρόλαβαν και το φόρεσαν- προσωπείο. Υπό την απειλή στρατιωτικής επίθεσης αλλά και υπό το δέλεαρ παράπλευρων προσφορών ομαλής απόσυρσής του από το προσκήνιο της Λιβυκής πολιτικής ζωής, καλείται να υποταγεί ή να συμβάλλει στην μετεξέλιξη του καθεστώτος του.
Η Δυτική Συμμαχία, η οποία ως νέος Ιανός εμφανίζεται να πασχίζει τις μέρες αυτές για τα δημοκρατικά δικαιώματα του εξεγερμένου, δίκαια οπωσδήποτε, λαού της Λιβύης, παθαίνει τύφλωση και αλαλία ενόσω καταστέλλεται αιματηρά η εξέγερση στο Μπαχρέιν, καθώς σκοτώνονται οι διαδηλωτές στην Υεμένη από τα υποταχτικά «συμμαχικά» καθεστώτα της Αραβικής Χερσονήσου, και απαρέγκλιτα υποστηρίζει το Ισραήλ στην γενοκτονία και εθνοκάθαρση που επιχειρεί δεκαετίες ολόκληρες σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού.
Με αυτά τα ευανάγνωστα δεδομένα, εμείς, που μόνο την έμπρακτη αλληλεγγύη των λαών εμπιστευόμαστε, δεν έχουμε κανένα λόγο να νομιμοποιήσουμε τις «ανθρωπιστικές» στρατιωτικές επεμβάσεις της Δυτικής Συμμαχίας.
Εμείς, στο μέτρο που μας αναλογεί, και με τα γνωστά μέσα που διαθέτουμε, ετοιμάζουμε την νέα και μεγαλύτερη ναυτική κάθοδό μας στο ανατολικό-μεσογειακό πεδίο των συγκλονιστικών στις μέρες μας πολιτικό-κοινωνικών αναμετρήσεων.
Χωρίς πολλές αυταπάτες για το ποιους θα βρούμε απέναντί μας και πως θα ενεργήσουν εναντίον μας. Οι λογαριασμοί μας με το πραγματικό πρόσωπο του Ισραήλ και τα προσωπεία των μεγάλων και μικρών συμμάχων του παραμένουν και θα παραμείνουν ανοιχτοί για όσο καιρό το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Γάζας θα υπάρχει, για όσο καιρό ο Παλαιστινιακός λαός θα δοκιμάζεται από την κατοχή και θα του αποστερούνται τα δικαιώματά του.
| Πηγή:http://www.aristerovima.gr |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου