Πού είναι η δυνατότητά μας για αντιμετώπιση του καθημερινού τρόμου των επιθέσεων με drones, των καταλόγων θανάτου, των μαζικών απολύσεων, της καταλήστευσης των συντάξεων, του απειλητικού εφιάλτη της κλιματικής αλλαγής;
Η αριστερά είναι πλέον μια ακινητοποιημένη και πολιτικά ανίσχυρη δύναμη, ακριβώς τη στιγμή που θα έπρεπε να αναζωογονείται ένα προ πολλού αδρανοποιημένο κίνημα αντίστασης.
Αυτή είναι η πολιτική της εξάντλησης. Είμαστε μια γενιά (αριστερών) απομειναριών (leftovers).
Τα 2/3 του εκλογικού σώματος διαφωνούν με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και με την επέμβαση στη Λιβύη, ενώ ακόμα περισσότεροι είναι άκρως επιφυλακτικοί απέναντι στο ζοφερό ενδεχόμενο μιας επέμβασης στη Συρία.
Κι όμως, ακόμα δεν υπάρχει αντιπολεμικό κίνημα που να μεταφράσει αυτή την αντίδραση σε πράξη, δεν υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις, δεν υπάρχει συστηματική προσπάθεια παρεμπόδισης της στρατολόγησης (εν όψει στρατιωτικών επεμβάσεων), δεν υπάρχουν πανεθνικές απεργίες, ή σοβαρές καμπάνιες κατά της τεχνολογίας των drones.
To ζήτημα των αστέγων και η πείνα στην Αμερική είναι για τα ΜΜΕ ζητήματα ταμπού ευρισκόμενα εκτός πολιτικής ατζέντας.
Παρά τις περικοπές στην κοινωνική πρόνοια και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά την απουσία μεγάλης κλίμακας δημοσίων έργων που θα έδινε δουλειά σε ανέργους και φτωχούς, δεν υπάρχει εκφρασμένη συλλογική οργή, δεν υπάρχει επίθεση στο καπιτώλιο.
Δεν υπάρχουν σήμερα οι μαζικές κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν κατά του πολέμου του Βιετνάμ και κατά των βομβαρδισμών στην Καμπότζη, και ανάγκασαν πολλούς αξιωματούχους της κυβέρνησης Νίξον να παραιτηθούν, ή τον κυβερνήτη του Οχάιο να κηρύξει την πολιτεία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης διατάσσοντας την επίθεση της πολιτοφυλακής κατά των διαδηλωτών με αποτέλεσμα τέσσερις νεκρούς και εννιά τραυματίες.
Πού είναι αυτές οι διαμαρτυρίες σήμερα;
Αυτά και άλλα πολλά αναρωτιέται και σημειώνει ο εκδότης του Counterpunch, Jeffrey St. Clair, o οποίος κάνει δικαίως τη θλιβερή και άκρως ανησυχητική διαπίστωση ότι παραμένουμε απαθείς μπροστά στο ενδεχόμενο του αφανισμού μας.
Διαβάστε στα αγγλικά ολόκληρο το άρθρο The Silent Death of the American Left
Η αριστερά είναι πλέον μια ακινητοποιημένη και πολιτικά ανίσχυρη δύναμη, ακριβώς τη στιγμή που θα έπρεπε να αναζωογονείται ένα προ πολλού αδρανοποιημένο κίνημα αντίστασης.
Αυτή είναι η πολιτική της εξάντλησης. Είμαστε μια γενιά (αριστερών) απομειναριών (leftovers).
Τα 2/3 του εκλογικού σώματος διαφωνούν με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και με την επέμβαση στη Λιβύη, ενώ ακόμα περισσότεροι είναι άκρως επιφυλακτικοί απέναντι στο ζοφερό ενδεχόμενο μιας επέμβασης στη Συρία.
Κι όμως, ακόμα δεν υπάρχει αντιπολεμικό κίνημα που να μεταφράσει αυτή την αντίδραση σε πράξη, δεν υπάρχουν μαζικές διαδηλώσεις, δεν υπάρχει συστηματική προσπάθεια παρεμπόδισης της στρατολόγησης (εν όψει στρατιωτικών επεμβάσεων), δεν υπάρχουν πανεθνικές απεργίες, ή σοβαρές καμπάνιες κατά της τεχνολογίας των drones.
To ζήτημα των αστέγων και η πείνα στην Αμερική είναι για τα ΜΜΕ ζητήματα ταμπού ευρισκόμενα εκτός πολιτικής ατζέντας.
Παρά τις περικοπές στην κοινωνική πρόνοια και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παρά την απουσία μεγάλης κλίμακας δημοσίων έργων που θα έδινε δουλειά σε ανέργους και φτωχούς, δεν υπάρχει εκφρασμένη συλλογική οργή, δεν υπάρχει επίθεση στο καπιτώλιο.
Δεν υπάρχουν σήμερα οι μαζικές κινητοποιήσεις που σημειώθηκαν κατά του πολέμου του Βιετνάμ και κατά των βομβαρδισμών στην Καμπότζη, και ανάγκασαν πολλούς αξιωματούχους της κυβέρνησης Νίξον να παραιτηθούν, ή τον κυβερνήτη του Οχάιο να κηρύξει την πολιτεία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης διατάσσοντας την επίθεση της πολιτοφυλακής κατά των διαδηλωτών με αποτέλεσμα τέσσερις νεκρούς και εννιά τραυματίες.
Πού είναι αυτές οι διαμαρτυρίες σήμερα;
Αυτά και άλλα πολλά αναρωτιέται και σημειώνει ο εκδότης του Counterpunch, Jeffrey St. Clair, o οποίος κάνει δικαίως τη θλιβερή και άκρως ανησυχητική διαπίστωση ότι παραμένουμε απαθείς μπροστά στο ενδεχόμενο του αφανισμού μας.
Διαβάστε στα αγγλικά ολόκληρο το άρθρο The Silent Death of the American Left
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου