Bιομηχανία κατασκευής «επίορκων» υπαλλήλων!

του Μανώλη Λαμτζίδη*

Η στελέχωση της ελληνικής διοίκησης από έναν αριθμό «παραβατικών» δημοσίων υπαλλήλων είναι σύμπτωμα και εκδήλωση του μεταπολιτευτικού κράτους δομημένου σε «πελατειακά» πρότυπα και δομές!

Ο δημ. υπάλληλος «πελάτης» του «γαλαζοπράσινου» πολιτικού, πίστευε ότι είχε την άνεση να «παραβαίνει» τον όρκο του και να παρανομεί. Και κατά κανόνα απολάμβανε και «ασυλία» από τους «γαλαζοπράσινους» συνδικαλιστές.

Από την άλλη η υποχρηματοδοτούμενη δικαιοσύνη με ρυθμούς «χελώνας» μετά από επτά ή οκτώ χρόνια αποφαινόταν «αμετάκλητα» για την ενοχή του. Το ίδιο και η πειθαρχική δικαιοσύνη.

Από αυτό το σημείο όμως μέχρι του σημείου με βάση το νόμο Μανιτάκη (4093/2012) να ενοχοποιούνται και να στοχοποιούνται καθημερινά όλοι σχεδόν συλλήβδην οι δημόσιοι υπάλληλοι ως «επίορκοι» υπάρχει ένα μεγάλο χάσμα.

Για να ικανοποιήσει η κυβέρνηση τις απαιτήσεις της Τρόικας για μαζικές απολύσεις δημοσίων κατάργησε το «τεκμήριο αθωότητας» (όλοι θεωρούνται αθώοι μέχρι να αποδειχθούν ένοχοι και όχι το αντίθετο), και επεξέτεινε το δραστικό μέτρο της θέσης σε αργία και διαθεσιμότητας όχι μόνο στις περιπτώσεις δίωξης για κακουργήματα, αλλά και σε μια σειρά πλημμελημάτων που δεν έχουν καμία σχέση με την παράβαση των υπηρεσιακών τους καθηκόντων. Οι υπάλληλοι τίθενται έτσι σε αυτοδίκαιη αργία χωρίς την κρίση του Υπηρεσιακού Συμβουλίου, μόνο με την άσκηση δίωξης εναντίον τους.

Από τη μία, η κυβέρνηση για να επιβάλει τις ρυθμίσεις αυτές και να τις καταστήσει αποδεκτές από το κοινωνικό σώμα χρησιμοποιεί ως σημαία την «καταπολέμηση της διαφθοράς», από την άλλη νομιμοποίησε με πρόσφατο νόμο το «φακελάκι» («…δε θεωρείται παθητική δωροδοκία η απλή υλική παροχή προς ένδειξη ευγνωμοσύνης…»).

Έτσι αποκαλύπτονται οι αληθινές προθέσεις της που είναι:

1. Η δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.

2. Η κατατρομοκράτησή τους και η επιβολή κλίματος πειθάρχησης και φόβου

Φυσικά, αυτές οι ρυθμίσεις είναι η χειρότερη συνταγή. Αντί να θεραπεύσουν τη δημόσια διοίκηση, τη «σκοτώνουν» διότι οι καλοί και άξιοι υπάλληλοι θα διστάζουν να πάρουν πρωτοβουλίες για θέματα που έχουν να κάνουν με σωρεία εγκυκλίων και εφαρμογής διατάξεων, πράγμα που θα έχει άμεση συνέπεια στον χρόνο ταλαιπωρίας των συναλλασσόμενων στις υπηρεσίες και γενικότερα στη λειτουργία του Δημοσίου.

Ο φόβος που δημιουργείται στους υπαλλήλους για πιθανή εκδικητική καταγγελία προϊσταμένου ή πολίτη, πρόκειται να δημιουργήσει ακόμη μεγαλύτερα γραφειοκρατικά προβλήματα σε υπηρεσίες που σχετίζονται με την ασφάλιση, την συνταξιοδότηση κ.α. Η εφαρμογή του νόμου Μανιτάκη όχι μόνο πλήττει το κράτος δικαίου αλλά θα παραλύσει αργά η γρήγορα το σύνολο του δημοσίου τομέα.

Η λύση σε αυτό το πρόβλημα είναι απλή:

Α. Καταργούνται όλες οι σχετικές αντισυνταγματικές διατάξεις ΤΩΡΑ.

Β. Επανεισάγεται το «τεκμήριο αθωότητας». Απολύονται μόνο όσοι κρίνονται με αμετάκλητες αποφάσεις ένοχοι ατιμωτικών αδικημάτων (πλημμελημάτων, κακουργημάτων ) , που έχουν σχέση με την υπηρεσία και τα οποία θα απαριθμούνται περιοριστικά και εξαντλητικά.

Γ. Αναμορφώνεται ΑΜΕΣΑ το ισχύον νομικό πλαίσιο ώστε να γίνεται ΤΑΧΕΙΑ (μέσα σε ένα έτος ολοκλήρωση όλων των διαδικασιών) εκκαθάριση σε ποινικό και πειθαρχικό επίπεδο των σχετικών υποθέσεων.

Δ. Καταργεί τη διάταξη, με την οποία νομιμοποιείται το «φακελάκι» στους δημοσίους υπαλλήλους.

*Ο Μανώλης Λαμτζίδης είναι δικηγόρος, πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης

Πηγή:  askota.g