"Θεσμοί" και παρακράτος

του Γ. Σταματόπουλου

Πρώτον. Ένας Γ. Μουρούτης είναι διευθυντής του Γραφείου     Τύπου   του πρωθυπουργού (με γεια του και χαρά του, να τον χαίρονται, το κόμμα του, οι δικοί του, οι φίλοι του και όσοι ακόμη...).
 
Δεύτερον. Δυνατότητα πρόσβασης στο βιβλίο εισόδου της Βουλής    έχει κάποιος μόνο αφού προηγηθεί εισαγγελική εντολή.

Τρίτον. Ο κύριος Μουρούτης διαχέει στο Διαδίκτυο ότι ουδεμίαν χρείαν εισαγγελέως έχει για να εισχωρήσει στην ταυτότητα όσων επισκεπτών καταχωρίζονται στο βιβλίο εισόδου της Βουλής.

Αυτός γνωρίζει ποιος (και πότε... και τι και πώς) μπαίνει στη Βουλή για να επισκεφθεί τον αρχηγό της αντιπολίτευσης, προκαλώντας έτσι αμηχανία σε όσους έχουν ακόμη κάποια δημοκρατική ευαισθησία, σε όσους, διάβολε, θεωρούν πως είναι απαραβίαστα τα άρθρα του Συντάγματος, οι κανονισμοί της Βουλής. 

Αλλά ποιος κανονισμός, ποια βουλή και κυρίως ποιο σύνταγμα...

Ποιος παρακρατικός μηχανισμός βοηθάει τον κάθε Μουρούτη να παρεμβαίνει βιαίως στην  ελεύθερη πρόσβαση των πολιτών στη βουλή;
Πρόκειται για σοβαρό θέμα ηθικής και πολιτικής τάξης, καθώς συνεργάτης του πρωθυπουργού φακελώνει και αποκαλύπτει τα ονόματα όσων επισκέπτονται το κοινοβούλιο.

Αλλά ποιον ενδιαφέρει σήμερα η πολιτική, πολλώ δε μάλλον η ηθική τάξη; Ας μη γίνει λόγος για αισθητική τάξη. Και όμως, όταν κάποτε νομίζαμε ότι λειτουργεί κάποια "δημοκρατία", οι τρεις αυτές έννοιες (πολιτική-ηθική-αισθητική) ήσαν ταυτόσημες! Ουδέποτε αντιμετώπισαν με σεβασμό οι πολιτικοί (και κυρίως οι δικοί μας) τους θεσμούς της χώρας, εξ ου και η χαώδης, χυδαία αύρα στην πολιτική ζωή του τόπου. Δεν είναι ήσσονος σημασίας η παρακρατική στάση του κυρίου Μουρούτη, και πολύ καλά έπραξε η αντιπολίτευση να προβεί σε διάβημα διαμαρτυρίας. Η κυβέρνηση βέβαια δεν φαίνεται να χαμπαριάζει από τέτοιες "ευαισθησίες".

Η βουλευτής της κυβέρνησης, που κλήθηκε να απαντήσει, ουδόλως ασχολήθηκε με την ουσία, αλλά λάϊκοθυμόσοφα πώς, αναλώθηκε σε άσχετες δικαιολογίες!  Μα το πρόβλημα είναι η ύπαρξη παρακρατικών μηχανισμών και η παραβίαση του απορρήτου! Αλλά έτσι έχουν μάθει να φέρονται, δεκαετίες τώρα.

Είναι κρίμα για το πολιτικό επίπεδο της χώρας, για την εξαθλίωση, για την κατάντια μας, αλλά τι να πεις; Πώς τα βγάζει πέρα κανείς μ' αυτούς τους ανεκδιήγητους; «Μα εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ ασχολείσαι με λεπτομέρειες;» θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος. Αλλά θα είχε άδικο βεβαίως, διότι -έτσι λέν' οι πολλοί- τα κύρια στη λεπτομέρεια κρίνονται. Εδώ που τα λέμε όμως δεν είναι καθόλου λεπτομέρεια! Είναι σοβαρότατο αδίκημα, βιασμός των δημοκρατικών θεσμών, ..και δεν είναι βέβαια ο μόνος...
Είναι λεπτομέρεια όταν αποδεικνύεται περίτρανα η ύπαρξη παρακρατικών μηχανισμών μέσα στη ίδια την Βουλή των Ελλήνων; 

Δεν ξέρω αν έχουν δίκιο οι βουλευτές της αντιπολίτευσης που ζητούν την αποπομπή του ιλαρού αυτού διευθυντή, διότι και αυτοί δεν χτυπάνε στην ουσία, στο κέντρο σημασίας, στην απαλλαγή από το σαθρό πολιτικό σύστημα γενικώς, στην εξορία δηλαδή της νοοτροπίας που επιτρέπει την κυριαρχία τέτοιων σκοταδιστικών και επικίνδυνων αντιλήψεων. 

Κάτι λέγανε όλοι αυτοί κάποτε για διαφάνεια, για θεσμούς...ακόμη και για "λαϊκή εξουσία"...
Εμείς γιατί ακόμη τους ακούμε...

Πηγή: "Εφημερίδα των Συντακτών"