Ευρώ ή εθνικό νόμισμα;

του Ηλία Παπαδόπουλου, Οικονομολόγου MSc, μέλους της ομάδας οικονομολόγων και της Συντονιστικής Επιτροπής  του Κίνήματος Δεν Πληρώνω και..

της Ιωάννας Γκίκα, Οικονομολόγου MSc, μέλους της ομάδας οικονομολόγων και της Συντονιστικής Επιτροπής του Κινήματος Δεν Πληρώνω. 

Το ερώτημα ευρώ ή δραχμή προτάσσεται σκοπίμως ως ένα από τα κυρίαρχα διλήμματα που θα έπρεπε να απασχολούν τη σημερινή κοινωνία. Είναι πράγματι όμως αυτό το πραγματικό δίλημμα στο οποίο ο ελληνικός λαός οφείλει να δώσει απάντηση; Μπορεί όντως μία από τις δύο επιλογές να αποτελέσει το σωτήριο εργαλείο οικονομικής πολιτικής το οποίο θα μας βγάλει από το κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό αδιέξοδο που έχουμε περιέλθει; 

Κατ’ αρχάς, αξίζει να σημειώσουμε ότι η επιλογή νομίσματος στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποιημένη οικονομία των αγορών, αποτελεί εργαλείο νομισματικής πολιτικής το οποίο μπορεί να επηρεάσει τους δείκτες της πραγματικής οικονομίας μόνο βραχυπρόθεσμα ή το πολύ μεσοπρόθεσμα (ceteris paribus - δηλ. με τις υπόλοιπες μεταβλητές της οικονομίας σταθερές).

Σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, τα νομισματικά εργαλεία (αύξηση της προσφοράς ή ποσότητας χρήματος, έλεγχος των επιτοκίων, διαμόρφωση ισοτιμιών κ.α.) δεν είναι επαρκή για να δημιουργήσουν ικανούς όρους ανάκαμψης για μια οικονομία, πόσο μάλλον σε ένα περιβάλλον παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης. 

Η παραμονή της χώρας μας στο το ευρώ και την EE υπό την απειλή της άτακτης χρεωκοπίας, χρησιμοποιείται από τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και τους ηγέτες της τρόικας ως εκβιαστικό εργαλείο για την ανεμπόδιστη εφαρμογή νέων επονείδιστων μέτρων και την αδιαμαρτύρητη εφαρμογή ενός σχεδίου μόνιμης ομηρίας του ελληνικού λαού. Αυτός ο εκβιασμός αναπαράγεται και από τα αστικά νεοφιλελεύθερα και "σοσιαλδημοκρατικά" κόμματα της χώρας μας, που εντάσσονται στο λόμπι του ευρώ. 

Η πραγματικότητα είναι ότι με την παραμονή μας στην ευρωζώνη της τραπεζοκρατίας, η εσωτερική υποτίμηση της εγχώριας πραγματικής οικονομίας είναι ραγδαία (υποτίμηση μόνο όσον αφορά στις αμοιβές των συντελεστών παραγωγής, και όχι στις αγοραίες τιμές) και οδηγεί σε κοινωνικό διαμελισμό. Ο φαύλος κύκλος ύφεσης-χρέους μεγαλώνει συνεχώς προς όφελος των τοκογλύφων-πιστωτών, οι πραγματικοί μισθοί υποχωρούν σε πρωτοφανή επίπεδα με την πρόφαση της αύξησης ανταγωνιστικότητας και η ελληνική κοινωνία οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη εξαθλίωση. 

Από την άλλη υπάρχει η επιλογή της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα ως μέτρο για την επανεκκίνηση της εθνικής οικονομίας. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι με τον τρόπο αυτό θα απαλλαγούμε από τα δεινά της Ευρώπης των αγορών και θα ενισχύσουμε την προοπτική ανάκαμψης της χώρας, μέσω της εφαρμογής μίας εθνικής οικονομικής πολιτικής η οποία θα μας βγάλει από την κρίση. Δεν μας λένε όμως την πλήρη αλήθεια. 

Η επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, κατά τη γνώμη μας, αποτελεί μία αναγκαία αλλά όχι επαρκή προϋπόθεση για την ανάκαμψη της εγχώριας οικονομίας.  Η πρόταση επιστροφής σε εθνικό νόμισμα, δεν αποτελεί σοβαρή πρόταση εάν δε συνοδευτεί από προτάσεις για μία σειρά βαθύτερων και πολύ πιο ουσιαστικών τομών στην οικονομική οργάνωση μιας χώρας. 

Οι αλλαγές αυτές εκτός από την έξοδο από την ΕΕ και την Ευρωζώνη περιλαμβάνουν πρώτα και κύρια τη μονομερή διαγραφή του χρέους και την κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων. Περιλαμβάνουν την εθνικοποίηση της Κεντρικής τράπεζας της Ελλάδας και την εθνικοποίηση όλων των εμπορικών τραπεζών που θα κριθούν κοινωνικά επωφελείς μετά από λαϊκό έλεγχο στα βιβλία τους και χωρίς αποζημίωση. Την κοινωνικοποίηση των μεγάλων μονάδων παραγωγής στον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα ώστε να ενισχυθεί η προοπτική αυτάρκειας του ελληνικού λαού. Την εγκαθίδρυση δεσμών αλληλεγγύης και οικονομικής συνεργασίας με λαούς του εξωτερικού που μάχονται για την απελευθέρωσή τους από την παγκόσμια ολιγαρχία των αγορών. 
Αυτές και άλλες πολλές αλλαγές στην οικονομική οργάνωση της χώρας πρέπει να αποσκοπούν στην αναστροφή της κοινωνικής πυραμίδας και την επικράτηση του 99% του λαού πάνω στο 1% των εκμεταλλευτών του. Και οι τομές αυτές μπορούν να πραγματοποιηθούν μόνο από μία λαϊκή κυβέρνηση. Μόνο μία τέτοια κυβέρνηση μπορεί να μετατρέψει το εθνικό νόμισμα σε ένα πραγματικό εργαλείο που θα συνεισφέρει πραγματικά στην κοινωνική ευημερία και την λαϊκή χειραφέτηση. 

Γι’ αυτό και το Κίνημα Δεν Πληρώνω δεν υποστηρίζει απλά μία προοπτική επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Υποστηρίζουμε τη δημιουργία ενός "Λαϊκού Νομίσματος" το οποίο θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα και θα συνεισφέρει στην πραγματική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας. Υποστηρίζουμε ότι μόνο μία κυβέρνηση λαϊκής κυριαρχίας θα μπορούσε να εφαρμόσει με επιτυχία ένα πρόγραμμα μονομερούς διαγραφής του χρέους και ολομέτωπης ρήξης με κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό υποδούλωσης των λαών (ΕΕ, Ευρωζώνη, ΝΑΤΟ κ.α.). Μόνο ο λαός ο ίδιος μπορεί να εφαρμόσει ένα κοινωνικά ωφέλιμο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και βιώσιμης ανάπτυξης της χώρας. 

Ας υποθέσουμε όμως ότι υιοθετούσαμε την πολιτική επιστροφής σε εθνικό νόμισμα δίχως τις βαθιές ανατρεπτικές τομές που προαναφέραμε. Ένα αποτέλεσμα από μία τέτοια επιλογή θα ήταν η αυτόματη υποτίμηση του νέου νομίσματος. Ως αποτέλεσμα, η συναλλαγματική και αγοραστική αξία των καταθέσεων των πολιτών στις τράπεζες θα σημείωνε σημαντική πτώση. Τα επιτόκια δανεισμού θα αυξάνονταν με αποτέλεσμα τη δημιουργία αβεβαιότητας και χρηματοπιστωτικής αναταραχής. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας μας σε λαϊκές βάσεις, θα ήταν αδύνατο να δρομολογηθεί από μία αστική κυβέρνηση, πόσο μάλλον σε ένα εγχώριο περιβάλλον ανεργίας-πληθωρισμού και σε ένα διεθνές περιβάλλον οικονομικής κρίσης και χαμηλής συνολικής ζήτησης. Το εξωτερικό χρέος θα συνέχιζε να αποπληρώνεται σε ευρώ (σύμφωνα με όσα έχει δείξει η ιστορική εμπειρία), γεγονός το οποίο θα το καθιστούσε μη εξυπηρετήσιμο. Ακόμη και το βαθύ κούρεμα του χρέους από μία αστική κυβέρνηση δε θα έλυνε το πρόβλημα καθώς δε θα καταπολεμούσε τα συστημικά αίτια τα οποία τροφοδοτούν τον μηχανισμό αναπαραγωγής του καπιταλιστικού χρέους και κρατά καθυποταγμένους ολόκληρους λαούς. 

Από την σύντομη ανάλυση που προηγήθηκε συμπεραίνουμε ότι το πραγματικό δίλημμα είναι το ποιό κοινωνικό σύστημα θέλουμε και ποιά τάξη θα βρίσκεται στην εξουσία. Ποιά τάξη δηλαδή θα έχει στα χέρια της τα μέσα παραγωγής και τα κύρια οικονομικά εργαλεία. Ποιά τάξη θα ελέγχει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και ποιά τάξη θα διαχειρίζεται τον κοινωνικό πλούτο. Κι εμείς δηλώνουμε ευθαρσώς ότι η τάξη αυτή θα πρέπει να είναι το 99% της κοινωνίας που παράγει το 100% του πλούτου και όχι το παρασιτικό 1% της κοινωνίας που το νέμεται. 

Έχει γίνει ξεκάθαρο πλέον σε όλους μας ότι παρά το γεγονός ότι είμαστε εντός της ζώνης του ευρώ είμαστε ήδη χρεωκοπημένοι. Τα μέτρα που λαμβάνονται μας εξαθλιώνουν όλο και περισσότερο και μας φέρνουν πιο κοντά στο θάνατο παρά στην οικονομική ανάπτυξη. Τα χρήματα που αρπάζονται από το υστέρημα των πολιτών πέφτουν μέσα σε μια μαύρη τρύπα χρέους, εκεί που ο χρόνος σταματάει και ο κόπος εξαφανίζεται. Εργασιακά δικαιώματα που κερδήθηκαν με αίμα καταργούνται εν μια νυκτί, και οι μισθοί μας προσεγγίζουν επίπεδα Βουλγαρίας. 

Το μονοπάτι στο οποίο βαδίζουμε μια κατάληξη έχει: την πλήρη εξαθλίωσή και τον εξανδραποδισμό του 99% του παγκόσμιου πληθυσμού. Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται αυτό το σενάριο, είναι η κατάσταση στην οποία κατατείνουμε εάν συνεχίσουμε να ανεχόμαστε αυτήν την πρωτοφανή επίθεση στα βασικά μας δικαιώματα, στο δικαίωμα στη ζωή, στην εργασία, στην υγεία, στην παιδεία κ.λ.π. 

Η μόνη λύση που μας απομένει πλέον, είναι η οριστική ανατροπή αυτού του ανθρωποφάγου συστήματος που έχει ως επίκεντρο το κέρδος και τις αγορές και την αντικατάστασή του με ένα κοινωνικό σύστημα με κέντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του.  

Η μόνη ρεαλιστική προοπτική είναι η οικοδόμηση της Ευρώπης των λαών όπου οι νταβατζήδες και τα τσιράκια τους θα έχουν εκτοπιστεί στο περιθώριο της ιστορίας.

Πηγή: kinimadenplirono.gr