Η κρίση του πολιτικού συστήματος και η αντικαπιταλιστική Αριστερά

Του Αντώνη Δραγανίγου

Σύµφωνα µε τον Tύπο αυτών των ηµερών οι πρώτοι µήνες του 2011 θα είναι οι πιο κρίσιµοι της σύγχρονης µεταπολιτευτικής ιστορίας. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έχει στόχο να συνεχίσει τον οδοστρωτήρα της διάλυσης της κοινωνίας, µέσα σε ένα κλίµα ραγδαίας πολιτικής απονοµιµοποίησης της ίδιας και του πολιτικού συστήµατος, πρωτοφανούς κοινωνικής και οικονοµικής κρίσης και δυσαρέσκειας των πιο πλατιών τµηµάτων των εργαζοµένων και τέλος συνέχισης της διεθνούς οικονοµικής κρίσης, η οποία –ιδιαίτερα για την Ευρώπη και την ΕΕ- καλά κρατεί.

Η σύνοδος της ΕΕ, µε την αναµενόµενη έγκριση του «µηχανισµού στήριξης» δεν φαίνεται να έλυσε κάποιο πρόβληµα. Αντίθετα επανέρχονται τα «σενάρια» για πολλαπλή διάσπαση της ευρωζώνης ώστε ο αναπτυγµένος πυρήνας «να µη φορτωθεί τα προβλήµατα του χρέους» των υπολοίπων. 

Η βαθύτατη κρίση της ευρωπαϊκής στρατηγικής της αστικής τάξης είναι το πρώτο στοιχείο της περιόδου.

Παράλληλα βαθαίνει η κρίση του πολιτικού συστήµατος. Δεν πρόκειται κυρίως «για στροφή στην απολιτικότητα» ή την «τυφλή βία», όπως αρέσκονται να «αναλύουν» οι αστοί κονδυλοφόροι, αλλά για την διάρρηξη των δεσµών πολύ πλατιών µαζών µε τη ΝΔ και κυρίως µε το ΠΑΣΟΚ, σηµαντικό τµήµα των οποίων –ειδικά στην εργατική του βάση– αναζητά προς τα αριστερά, διαφοροποιείται από την ΠΑΣΚΕ, παίρνει µέρος στους αγώνες. Η κρίση του πολιτικού συστήµατος και η τάση αλλαγής των συσχετισµών, µε ανοιχτό το ενδεχόµενο σηµαντικής ενίσχυσης της Αριστεράς και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, είναι το δεύτερο στοιχείο της περιόδου που ανοίγεται µπροστά µας.

Η συντηρητική µετάλλαξη και η δυνάµει αποδιάρθρωση του ΠΑΣΟΚ, µαζί µε το πλήρες «αδιέξοδο» αυτής της πολιτικής, είναι που εντείνουν τις συγκρούσεις και τις αντιθέσεις στο επίπεδο των ηγετικών µερίδων του ΠΑΣΟΚ. Πολιτικές παρεµβάσεις σαν αυτή της Eκκλησίας αντανακλούν την όξυνση των αντιθέσεων και των προβληµατισµών στο «στρατόπεδο» της αστικής τάξης, όπου η µικροαστική βάση της πυραµίδας της πλήττεται βάναυσα. Κρίση ηγεσίας και ένταση της διαπάλης των αστικών µερίδων, αυτό είναι το τρίτο στοιχείο.

Σοβαρότατο τέλος στοιχείο της περιόδου είναι η κρίση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, η πλήρης απονοµιµοποίηση της ΓΣΕΕ υπό την ηγεσία Γ. Παναγόπουλου. Η ολοσχερής αποµόνωσή της στην απεργιακή συγκέντρωση της 15ης Δεκέµβρη στην Αθήνα και αντίστοιχα σε πολλές άλλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Χανιά κ.λπ.), η επιστροφή χιλιάδων διαδηλωτών στη ΓΣΕΕ για να διατρανώσουν µε την κατάληψη του κτιρίου την αντίθεσή τους στο ξεπούληµα και να απαιτήσουν τη συνέχιση της πάλης, είναι χαρακτηριστικά αυτής της τάσης.

Τούτων δοθέντων ο στόχος για την επόµενη περίοδο δεν µπορεί να είναι άλλος από την ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της πολιτικής του σφαγείου που προωθεί µε την τρόικα. Η έκρηξη των κοινωνικών αγώνων και της αδυναµίας του πολιτικού συστήµατος να προχωρήσει την πολιτική του µε την αποτροπή των πρωτοβουλιών ανασύνταξης του αστικού µπλοκ για τη «συντεταγµένη» συνέχιση της ίδιας, πάνω κάτω, πολιτικής.

Γιατί είναι σχεδόν βέβαιο ότι ποικίλες δυνάµεις και κέντρα του συστήµατος κινούνται για τη συγκρότηση «συµπληρωµατικών, διορθωτικών λύσεων» για τη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, όπως οι προτάσεις για «οικουµενικές κυβερνήσεις µε αναδιαπραγµάτευση του Μνηµονίου» ή διεργασίες που είναι σε εξέλιξη τόσο «στα αριστερά» του ΠΑΣΟΚ, (Δηµοκρατική Αριστερά, τµήµα των διαγραµµένων βουλευτών του ΠΑΣΟΚ) όσο και στα «δεξιά» του (Nτ. Μπακογιάννη).

Όµως µέσα στις συνθήκες της πρωτοφανούς επίθεσης, οι «διορθωτικές» κινήσεις, στο πλαίσιο του Mνηµονίου και της κυρίαρχης πολιτικής, φαντάζουν αστείες. Η πολιτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης θα αποκτά όλο και περισσότερο χαρακτήρα επιβίωσης για πλατιά στρώµατα των εργαζόµενων.

Όταν το χρέος ξεπέρασε για πρώτη φορά το 2010 στις χώρες του ΟΟΣΑ κατά µέσο όρο το 100% του ΑΕΠ, ενώ δεκάδες πόλεις στη Γαλλία και την ίδια την Γερµανία, αλλά και ολόκληρες Πολιτείες στις ΗΠΑ είναι στα όρια της κατάρρευσης, η «παύση πληρωµών και η διαγραφή του χρέους», η κατακόρυφη αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου, η εθνικοποίηση των τραπεζών είναι αναπόδραστος µονόδροµος. 

Όταν η ΕΕ βαδίζει στο δρόµο µιας τερατώδους µετάλλαξης σε έναν µόνιµο µηχανισµό συντριβής των λαών και επιβολής των απαιτήσεων των Μέρκελ, Σαρκοζί κ.λπ., η έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ γίνεται όρος επιβίωσης των λαών. Όταν η ανεργία και η φτώχεια γίνονται συνώνυµο µιας κοινωνίας πλούτου και τεράστιων δυνατοτήτων, µόνο η αύξηση στους µισθούς και τις συντάξεις, η µεγάλη, πανκοινωνική µείωση των ωρών εργασίας µπορεί να ανακουφίσει τους εργαζόµενους από το τέρας της φτώχειας και της ανεργίας. 

Όταν το κεφάλαιο ιδιωτικοποιεί µέχρι και τον αέρα που αναπνέουµε η «επιστροφή στο µέλλον» της κοινωνικής ιδιοκτησίας και του δηµοκρατικού, εργατικού ελέγχου είναι η δική µας απάντηση.

Η αντικαπιταλιστική αυτή απάντηση σηµαίνει αναπόφευκτα σε ρήξη µε την αστική τάξη και τους διεθνείς ιµπεριαλιστικούς µηχανισµούς. Σηµαίνει, στο µέτρο που προωθείται, µια µεγάλης έκτασης όξυνση της ταξικής αναµέτρησης, η οποία θα θέσει στην «ηµερήσια διάταξη» το ερώτηµα της εξουσίας στην ελληνική κοινωνία, ανοίγοντας το δρόµο για την αντικαπιταλιστική επανάσταση και την εργατική εξουσία. 

Από αυτήν την άποψη δεν έχει σχέση µε τις προτεινόµενες «αριστερές κυβερνητικές λύσεις» που κινούνται από την αυταπάτη της φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισµού µέσα στην πιο βαθιά κρίση της ιστορίας του! Η εµβάθυνση και η ανάπτυξη αυτής της πολιτικής κατεύθυνσης είναι ο πρώτος όρος για τη ριζική αλλαγή του συσχετισµού δυνάµεων.

Η επείγουσα τοµή στο εργατικό - συνδικαλιστικό και ευρύτερα στο λαϊκό κίνηµα είναι τότε ο δεύτερος.
Γιατί πράγµατι την υπεράσπιση των κοινωνικών δικαιωµάτων και τη σύγκρουση µε τις βασικές πλευρές της επίθεσης πρέπει να την «πάρει πάνω του» το ίδιο το εργατικό και λαϊκό κίνηµα. 

Γιατί είναι ώρα για πρωτοβουλίες ενότητας και κοινής δράσης µε στόχο ένα ποιοτικά και ποσοτικά ανώτερο συντονισµό ταξικών δυνάµεων, τα ΣΑΔΕΟ της νέας εποχής, που συγκροτηµένα σε κάθε κλάδο «από κάτω µέχρι πάνω» θα απαντάνε στην κρίση του καπιταλισµού και την κρίση της γραφειοκρατίας πιο µαζικά, πιο δηµοκρατικά και πιο µαχητικά από τους προκατόχους τους. 

Για µια αποφασιστική στροφή στα πιο εργατικά, πιο πληβειακά στρώµατα της κοινωνίας που στενάζουν από τη φτώχεια και τη σύγχρονη εξαθλίωση, για µια σοβαρή ενίσχυση των στοιχείων περιφρούρησης και λαϊκής αυτοάµυνας του κινήµατος, για όξυνση των µορφών πάλης. Άλλωστε ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων και της νεολαίας στην Κερατέα δείχνει πολλά.

Η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει και µπορεί να µπει µπροστά στην πάλη των εργαζόµενων σε αυτήν τη νέα περίοδο. Να συνδεθεί µε τις πιο ριζοσπαστικές αγωνιστικές τάσεις και πρακτικές που αναδύονται από την κοινωνία, είτε αυτή είναι η «κατάληψη» των αµαξοστάσιων της ΕΘΕΛ για τη ντεφάκτο επιβολή της 24ωρης απεργίας και η µαχητικότητα των απεργών του Μετρό, είτε αγώνες «τύπου Κερατέας».

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ µπορεί, στο µέτρο που δένεται µε αυτές τις πρωτοπόρες αγωνιστικές δυνάµεις και αναπτύσσει τη δηµοκρατική της συγκρότηση, να µπει σε ένα νέο κύκλο ανάπτυξης και ουσιαστικού µετασχηµατισµού σε εργατική κατεύθυνση, υπερβαίνοντας ουσιαστικά τα πολιτικά και κοινωνικο-ταξικά όρια της διαδικασίας συγκρότησής της.

Τέλος η αντικαπιταλιστική Αριστερά πρέπει να γίνει βηµατοδότης µιας ευρύτερης πολύµορφης επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης µε τις αναπτυσσόµενες τάσεις αναζήτησης µιας σύγχρονης αντικαπιταλιστικής και κοµµουνιστικής προοπτικής που αγκαλιάζουν σηµαντικά τµήµατα της βάσης της Αριστεράς, αλλά και του ΠΑΣΟΚ, ανεξάρτητα από το αν αυτές σήµερα προσανατολίζονται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή όχι. 

Χρειάζεται για αυτό να αναπτύξει πιο επιθετικά πρωτοβουλίες ανατρεπτικής κοινής δράσης, ιδιαίτερα γύρω από τα ζητήµατα αιχµής (παύση πληρωµών - διαγραφή του χρέους, ρήξη και έξοδος από ΕΕ -ΟΝΕ, ριζική βελτίωση της θέσης των εργαζόµενων, ρήξη µε τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, δηµοκρατικά δικαιώµατα της εποχής) µε κοινωνικές και πολιτικές δυνάµεις που συµφωνούν σε βασικές πλευρές τους, χωρίς αυτό να σηµαίνει συνολική πολιτική συµφωνία µε την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ανάπτυξη του πολιτικο-θεωρητικού διαλόγου, αξιοποιώντας κάθε πρωτοβουλία που µπορεί να συµβάλει σε αυτήν την κατεύθυνση.

Τα παλιά «κελύφη» της Αριστεράς έχουν µπει σε µια περίοδο αναδιάταξης και δοκιµασίας, άλλοτε µέσα από εµφανείς αναταράξεις, άλλοτε µέσα από υπόγειες αναζητήσεις χιλιάδων αγωνιστών. Όσο πιο γρήγορα αναπτυχθούν τα µαζικά αντικαπιταλιστικά και επαναστατικά ρεύµατα της νέας εποχής, τόσο καλύτερα. Ο χρόνος δεν περισσεύει.

Πηγή: http://www.prin.gr/