Ενοχή και δίκαιο

του Γιώργου Σταματόπουλου
 

Θα έπρεπε να ερυθριούν οι παρειές του υπουργού Μεταφορών όταν απεκάλεσε «τζαμπατζήδες» με αντικοινωνική, παρακαλώ, συμπεριφορά όσους αρνούνται να πληρώσουν το αντίτιμο των εισιτηρίων στις αστικές συγκοινωνίες και στα διόδια.
 

Αυτούς τους χαρακτηρισμούς όφειλε να τους αποδώσει στους μεγαλοκαρχαρίες αυτού του πολύπαθου τόπου, που απαλλάσσονται από τη βαριά φορολογία «για οικονομικούς-εθνικούς λόγους», ότι δήθεν προσφέρουν υπηρεσίες με την εξαγωγική δεινότητα των επιχειρήσεών τους και ότι τάχα δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας.

Προσπαθεί ο υπουργός να φορτώσει με ενοχές τους οργισμένους (με το δίκιο τους) και διαμαρτυρόμενους πολίτες, που πράττουν το ελάχιστο για να δείξουν ότι δεν αντέχουν άλλο το ανήθικο πολιτικό σύστημα. Να νιώσουν ένοχοι για τι; Απέναντι σε ποιους; 

Η ενοχή είναι ένα χριστιανικό κατασκεύασμα, που ουδεμία σχέση έχει με το δίκαιο. Ας ανατρέξει ο κ. Ρέππας σε οποιοδήποτε έργο του Νίτσε, μπας και καταλάβει την κρίσιμη διαφορά. 

Επιπλέον, δεν είναι η συμπεριφορά των «τζαμπατζήδων» αντικοινωνική αντικοινωνικά είναι τα σκληρά μέτρα, τα δικά του, της κυβέρνησής του. Αλλά δεν είναι μόνο ο κ. Ρέππας που επιτίθεται μ' αυτόν το σκαιό τρόπο κατά των πολιτών που αρνούνται να πληρώσουν. 

Το κίνημα «Δεν πληρώνω» έχει κατά καιρούς χλευαστεί και από κατά δήλωση αριστερούς, από ανθρώπους που τάχα κόπτονται για τα δικαιώματα των πολιτών της τάλαινας δημοκρατίας μας.

Από μερικούς που θέλουν να κινούν τα νήματα στα κινήματα αλλά σκοντάφτουν στα μνήματα (της παρωχημένης ιδεολογίας τους). Από 'κει, αναρωτιούνται, θα γίνει η εξέγερση, η επανάσταση; Γιατί όχι, αγαπητοί; Από 'κει είναι περισσότερο πιθανό να ξεπηδήσει η κοινωνική Αριστερά, από τη βαθύθυμη οργή εναντίον της αδικίας, από τον πυρακτωμένο λόγο της πληγωμένης αξιοπρέπειας, από τον επί δεκαετίες λοιδορούμενο και κατασυκοφαντημένο μέσο όρο (που συμπλέει πάντα με όσους του δίνουν ψιχία κ.λπ.). Όμως, τώρα, παίρνουν πίσω και τα ψιχία. 

Οι βολεμένοι της Αριστεράς δεν μπορούν να το κατανοήσουν (γιατί είναι πραγματικά βολεμένοι), άρα δεν μπορούν να χωνέψουν ότι ξεκινάει ένα σημαντικό κίνημα χωρίς αυτούς (τι κρίμα...).

Δεν είναι τυχαία η ταραχή του κ. Ρέππα και η σύγχυση των παλαιών αριστερών. Στην αρχή είδαν το κίνημα αυτό ίσως και με συμπάθεια, το αντιμετώπισαν όμως, με πλήρη ειρωνεία και πολιτική απαξίωση. Με την πάροδο του χρόνου κι ενώ περίμεναν να διαλυθεί, αυτό ενδυναμώθηκε. Σαν μανιτάρια ξεφυτρώνουν ανά την επικράτεια οι αρνητές καταβολής αντιτίμου εισιτηρίου, είτε στα διόδια είτε στις συγκοινωνίες, μακρινοί απόγονοι -λες- του Χένρι Ντέιβιντ Θόρο, που προτίμησε να πάει στη φυλακή παρά να πληρώσει τους άδικους φόρους που του επέβαλε η κυβέρνηση (ΗΠΑ, 19ος αιώνας). 

Τη στάση του αυτή εγκολπώθηκε ο Γκάντι για να διώξει τους Άγγλους...

Ειλικρινώς, δεν ξέρω τι συνέχεια μπορεί να έχει το κίνημα «Δεν πληρώνω», δείχνει, όμως, πώς το έλασσον στην πολιτική μεταμορφώνεται συγκλονιστικά σε μείζον.

Πηγή: http://www.enet.gr/