Σκοτεινές είναι οι καινούργιες μέρες που ξημερώνουν για τη χώρα.
Μην πάει ο νους στο κακό. Υπάρχουν και χειρότερα. Ούτε είναι σκοπός η πλειοδοσία στις καταστροφολογίες που εδώ και μέρες εξακοντίζονται για όσα έπονται από διαφορετικές πλευρές και για διαφορετικούς λόγους είτε ληφθούν μέτρα προς τη μια ή τη διπλανή κατεύθυνση.
Καθένας έχει τους δικούς του λόγους να ανησυχεί. Εάν αγγίξουμε τα όρια της υπερβολής, η κατάσταση που βιώνουμε μοιάζει κάπως με το θάνατο, εμπρός στον οποίο είμαστε όλοι ίσοι.
Για άλλους λόγους ανησυχούν οι τραπεζίτες, για άλλους οι εισοδηματίες, οι επιχειρηματίες, οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, τα ρετιρέ και τα υπόγεια. Η απόλυτη ισότητα δεν έχει βεβαίως επιτευχθεί -εάν ποτέ ήταν επιθυμητή.
Εκεί που οι ανισότητες παραμένουν οφθαλμοφανείς είναι στα όπλα που έχει καθένας να πολεμά το φθινοπωρινό σκοτάδι που κατακλύζει τα πάντα, ιδίως στις μεγάλες πόλεις. Εκεί δηλαδή όπου οι διαβάτες είχαν συνηθίσει τους δρόμους να φωτίζονται και από τις βιτρίνες των καταστημάτων τα οποία έκλεισαν. Τα φώτα του δρόμου χλομά, αδυνατούν να διώξουν το φόβο, καθόσον μάλιστα τα δέντρα συνεχίζουν να κρατούν τη φυλλωσιά τους και να εμποδίζουν το φως να φτάσει στο οδόστρωμα. Πού θα πάει όμως, θα έρθει η ώρα και για το δικό τους κούρεμα...
Στις μεγάλες νύχτες που έρχονται, θα αναμετρηθούν με την πραγματικότητα οι συνεκτικές δυνάμεις της κοινωνίας: η παραδοσιακή στήριξη της οικογένειας, η αλληλεγγύη των φίλων, το στήριγμα της παρέας που έγραφε Ιστορία, οι δομές της πρόνοιας, οι θεσμοί.
«Όπλα» που έχουν εδώ και καιρό στομώσει, φθαρμένα από τη χρήση, την κατάχρηση, την κατανάλωσή τους. Θύμα της παραζάλης και η δημόσια συζήτηση, στο πλαίσιο της οποίας δεν λείπουν και όσοι θυμίζουν πόσο οι Έλληνες υπήρξαν λαός θαλασσινός, άτρομος μπροστά στα «άγνωστα νερά». Οι παλιοί θαλασσινοί πάντως ουδόλως κουρεύονταν πριν από τα ριψοκίνδυνα ταξίδια και άφηναν πίσω στη στεριά παιδιά με γρατσουνισμένα γόνατα, κουρεμένα κεφάλια, αλλά όνειρα ακούρευτα.
Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα απογίνει με εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που έχει ήδη κουρέψει τα όνειρά του; Άνεργοι και άστεγοι, ηλικιωμένοι και ασθενείς, εξαρτημένοι και εξαρτώμενοι κάθε μορφής, αδύναμοι κρίκοι, παραιτημένοι από ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο.
Άνθρωποι που μετατρέπονται ώρα με την ώρα σε ερείπια, καθώς συνεχίζουν να περπατούν ανάμεσά μας ή αφού έχουν ήδη αποσυρθεί από την... κυκλοφορία. Για τους περισσότερους από αυτούς, μέχρι τώρα, οι συνεκτικές δυνάμεις κατάφερναν να εξασφαλίσουν τα δέοντα ή έστω τα ελάχιστα που απαιτεί μια αξιοπρεπής διαβίωση. Ανάμεσα σε όσους κατάφεραν να φτάσουν έως εδώ αρτιμελείς, υπάρχουν σίγουρα εκείνοι που πραγματικά πιστεύουν ότι μέσα από την κρίση μπορεί να ξεπηδήσουν και καινούργια δεδομένα, καλύτερα από εκείνα που γνωρίζαμε.
Μόνο που ουδείς μπορεί να προσδιορίσει τα χρονικά όρια της αρτιμέλειας και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες μπορεί ξαφνικά να χαθεί.
Και σε συνθήκες ζούγκλας, οι νόμοι που επικρατούν είναι σκληροί και αδυσώπητοι.
πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου