Το εθνικό διαπλέκεται με το ταξικό

Μόνο ο λαός μπορεί να υπερασπίσει τα συμφέροντα της χώρας.

του Χρίστου Καραμάνου

Σήμερα αρκετός κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει έκπληκτος ότι τελικά μάλλον έχουν μια ιδιαίτερη πολιτική σημασία τα λεγόμενα εθνικά ζητήματα. Με ακόμη μεγαλύτερη έκπληξη συναισθάνεται ότι υπάρχει χώρος για μια αριστερή πολιτική παρέμβαση πάνω στα εθνικά ζητήματα, που διαχωρίζεται και από τον αστισμό και από τον εθνικισμό, αλλά και από τον απλοϊκό αντιεθνικισμό, μια ανούσια και λαθεμένη ιδεοληψία που μέχρι σήμερα κυριαρχούσε στην Αριστερά.
 
Ο κόσμος της Αριστεράς διαπιστώνει ότι η Αριστερά οφείλει να μιλά και να δίνει ιδιαίτερο περιεχόμενο στην έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Δυστυχώς, η μεταστροφή αυτή συντελείται κάτω από την πίεση των γεγονότων, όπως οι σημαίες που κυμάτιζαν στο Σύνταγμα και πολύ περισσότερο η επαπειλούμενη σήμερα, ακόμη και τυπική, απώλεια της εθνικής κυριαρχίας με την τρόικα και την επιτροπεία.

Υπαρκτό ζήτημα ή αστικό κόλπο;
 
Ένα βασικό ερώτημα από το οποίο πρέπει να ξεκινήσει κανείς, είναι αν όντως υφίστανται εθνικά ζητήματα ή αν όλα αυτά είναι ένα κόλπο της αστικής τάξης για να διατηρεί την ηγεμονία της; -όπως τουλάχιστον διατείνονται ορισμένες πτέρυγες. Μπορεί, άραγε, κανείς να ισχυριστεί ότι δεν υφίστανται, όταν η τρόικα αποφασίζει για οτιδήποτε, όταν όλοι οι (αστικοί) θεσμοί, από τα υπουργεία μέχρι τη Δικαιοσύνη ελέγχονται από τροϊκανούς επιτρόπους; Μάλλον μιλάμε για αυτονόητα πράγματα. Σήμερα φτάνουμε να εγκαθιδρύεται καθεστώς επιτροπείας. Αστικό κόλπο είναι και αυτό; Η δε Μέρκελ λέει καθαρά ότι οι Έλληνες πρέπει να αποφασίσουν ότι θα χάσουν ένα μέρος (αλήθεια, μόνο ένα μέρος;) της εθνικής κυριαρχίας τους. Γιατί να θέτει έτσι ανοιχτά και κυνικά το ζήτημα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αν δεν υπάρχει βάση και στόχευση;
 
Ότι συμβαίνει με την τρόικα και τους Γερμανούς στο πολιτικό-οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο, το ίδιο συμβαίνει με τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ στο πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο. Το Αιγαίο βρίσκεται υπό αμερικανονατοϊκή επικυριαρχία, απόλυτα επικυρωμένη μέσα από συμφωνίες - είτε με τους Αμερικάνους (βάσεις) είτε στο ΝΑΤΟϊκό επίπεδο (επιχειρησιακός έλεγχος κ.λπ.). Ουσιαστικά έχει καταργηθεί η άμυνα της χώρας για την υπεράσπιση της εδαφικής κυριαρχίας της -αν απαιτηθεί και όποτε απαιτηθεί και με όποια μορφή μπορεί να απαιτηθεί και ουδείς μπορεί να αποκλείσει ότι ενδέχεται να απαιτηθεί. Ενώ οι απειλές για την εδαφική ακεραιότητα είναι υπαρκτές, στο Αιγαίο, στη Θράκη, στην Ήπειρο. Ειδικά στο Αιγαίο, όπου η Ελλάδα δεν εφαρμόζει τα κυριαρχικά της δικαιώματα (τουλάχιστον) για τα θαλάσσια σύνορα, υπάρχει απειλή πολέμου από την Τουρκία, αν γίνει αυτό από το 1996.
 
Το συμπέρασμα είναι ότι ζήτημα αμφισβήτησης ή ακόμη και κατάλυσης της εθνικής κυριαρχίας, σε οικονομικό, πολιτικό και εδαφικό επίπεδο, υπάρχει -δεν πρόκειται για αστικό κόλπο. Το ακόμη σημαντικότερο είναι να διαπιστώσουμε ότι στη ρίζα του ζητήματος βρίσκεται ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας με την αστική πολιτική να είναι άρρηκτα δεμένη με αυτόν.

Ταξικός επικαθορισμός
 

Ας δούμε, τώρα, ένα άλλο ερώτημα. Στα εθνικά ζητήματα είναι, άραγε, ίδια η στάση και η πολιτική της αστικής τάξης και αυτή του σύγχρονου προλεταριάτου; Σε εθνικό επίπεδο άραγε ταυτίζονται τα συμφέροντα της αστικής τάξης και του λαού; Σίγουρα όχι. Αντίθετα, βρίσκονται σε έντονη αντιπαράθεση. Η αστική τάξη ακολούθησε πολιτική ανοιχτής παράδοσης της χώρας στον έλεγχο των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Αυτό ισχύει εδώ και δεκαετίες, παίρνει διάφορες μορφές σε κάθε περίοδο και κορυφώνεται στην παρούσα περίοδο. Στο πολιτικο-στρατιωτικό επίπεδο κουμάντο κάνουν οι Αμερικανοί οι οποίοι όποτε χρειάστηκαν επέβαλαν στην ελληνική κυβέρνηση, στην αστική κυβέρνηση, να συμβάλει στα σχέδιά τους. Παρά και ενάντια στη θέληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. 

Τα παραδείγματα πολλά. Κατ’ εντολή των Αμερικανών οδηγείται σε διχοτόμηση το Αιγαίο, η Ελλάδα τηρεί απαράδεκτη στάση στο Κυπριακό (βλέπε το «ναι» στο δημοψήφισμα για το σχέδιο Ανάν που απέρριψε με συντριπτική πλειοψηφία ο κυπριακός λαός), το έδαφος της Ελλάδας χρησιμοποιήθηκε στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, ενώ η χώρα μας συμμετείχε και συμμετέχει σε μια σειρά πολεμικές εξορμήσεις (Ιράκ, Αφγανιστάν, Κόσσοβο, Λιβύη). Είναι, άραγε, στα ζητήματα αυτά ίδια η στάση των αστικών κυβερνήσεων και οι επιθυμίες του ελληνικού λαού; Προφανώς όχι.
 

Στο οικονομικό επίπεδο ο αστισμός της Ελλάδας, από το 1990 και μετά, ουσιαστικά παρέδωσε τη χώρα στον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό. Ο παραγωγικός ιστός σταδιακά αποδιαρθρώθηκε, οι εισαγωγές από την Ε.Ε. εκτινάχθηκαν, το εμπορικό έλλειμμα το ίδιο - εκεί οφείλεται κατά πολύ και η χρεοκοπία. 

Στη δεκαετία 1999-2008 οι εισαγωγές από την Ε.Ε ήταν περίπου 240 δισ. ευρώ και οι επιδοτήσεις από την Ε.Ε. μόλις 40 δισ. ευρώ. Κι όμως, έχουν το θράσος και την εθελοδουλεία να το παρουσιάζουν αυτό με το μοτίβο «η Ε.Ε. μας δίνει λεφτά», αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα. Στην τελευταία εικοσαετία η διείσδυση πολυεθνικών πήρε τεράστιες διαστάσεις -αναμφισβήτητο δεδομένο κι αυτό- ενώ ο αστισμός της Ελλάδας σε ρόλο κυρίως υπεργολάβου, αντιπροσώπου, εισαγωγέα, διαμεσολαβητή προς το διεθνές κεφάλαιο αποκόμιζε μεγάλα κέρδη.
 

Στην ίδια περίοδο η ζωντανή εργασία υπέστη διαδοχικά κύματα κατεδάφισης κατακτήσεων και δικαιωμάτων, εγκαθιδρύθηκε ο εργασιακός μεσαίωνας, ήρθε η φτώχεια. Άραγε, οι επιλογές του αστισμού για μια πολιτική ανοιχτών θυρών στο διεθνές κεφάλαιο βρίσκονται στην ίδια κατεύθυνση με τις ανάγκες του λαού; Προφανώς όχι. Άραγε, η τόσο αναγκαία παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου μπορεί να γίνει από τον αστισμό της Ελλάδας; Προφανώς όχι, δεν έγινε για δεκαετίες, έχει άλλο DNA ο αστισμός μας. Η παραγωγική ανασυγκρότηση μπορεί να γίνει μόνο με το λαό στο τιμόνι της χώρας.
 

Συμπέρασμα: στα ζητήματα της οικονομικής και πολιτικής ανεξαρτησίας, δηλαδή της εθνικής ανεξαρτησίας, τα συμφέροντα του αστισμού και του λαού της Ελλάδας βρίσκονται σε αντιδιαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση. Να, λοιπόν, γιατί το εθνικό και το ταξικό στοιχείο διαπλέκονται. Και δεν πρόκειται απλά και μόνον γι’ αυτό, αλλά για κάτι ακόμη πιο ουσιώδες: στο εθνικό ζήτημα υπάρχει ταξικός επικαθορισμός. Στα υπαρκτά εθνικά ζητήματα, η αστική τάξη από τη μια, η εργατική τάξη και ο λαός από την άλλη, έχουν ριζικά αντίθετους προσανατολισμούς. Τα συμφέροντα της χώρας μπορεί να τα υπερασπίσει μόνον ο λαός.

Πηγή: http://edromos.gr/