Πρωτοφανής μεταπολιτευτικά ήταν η μεγαλειώδης συμμετοχή περισσότερων από 500.000 εργαζομένων και λαού στην Αθήνα και άνω του ενός εκατομμυρίου σε όλη την Ελλάδα, την Τετάρτη, πρώτη μέρα της 48ωρης γενικής πολιτικής απεργίας. Το ανώτερο ποιοτικά αίτημα «κάτω η κυβέρνηση – έξω η τρόικα», σφράγισε ανεξίτηλα το χαρακτήρα της, εκτίναξε τη μαζικότητα και ανέβασε τη μαχητικότητα.
Πολιτικά τελειωμένη, αλλά γι’ αυτό και πολύ πιο επικίνδυνη, η κυβέρνηση Παπανδρέου κλιμάκωσε τη βία και την καταστολή εξαπολύοντας τις φονικές ορδές των ΜΑΤ και το χημικό πόλεμο κατά του «εχθρού λαού», την ώρα που ψήφιζε τραυματισμένη το πολυνομοσχέδιο – έκτρωμα στη Βουλή.
Με την προμελετημένη δράση ασφαλιτών προβοκατόρων και αξιοποιώντας την εγκληματική δράση των ομάδων της «τυφλής βίας», που αντικειμενικά εντάσσονται στα επιτελικά σχέδια της ΕΛΑΣ και των μυστικών υπηρεσιών, κυβέρνηση – κράτος – παρακράτος επιτέθηκαν δολοφονικά κατά της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ, της περικύκλωσης της Βουλής και της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, οδηγώντας στον πρώτο νεκρό του αγώνα και σε δεκάδες τραυματίες.
Όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Η τρομοκρατία δεν θα περάσει!
Άμεσα μπορεί και πρέπει να γίνει ένα νέο βήμα στην πολιτική ενοποίηση, τη συνειδητότητα, την κλιμάκωση και τις μορφές ανεξάρτητης οργάνωσης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Για ένα κοινωνικό, λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο με εργατική ηγεμονία και πολιτική κατεύθυνση τη ρήξη και ανατροπή της επίθεσης, την επιβίωση των εργαζομένων και την απόσπαση του κλεμμένου πλούτου.
Σε αυτό το μέτωπο μπορεί και πρέπει να συμβάλει καταλυτικά όλη η Αριστερά με την κοινή της δράση, υπερβαίνοντας τον ενδοαριστερό «εμφύλιο».
Οι ευθύνες όλων των συνιστωσών της είναι ιστορικές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου