Ο Έλλην ασθενής και η ευθανασία

του Γιώργου Πήττα

Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που ακούγαμε τον Γεώργιο Παπαδόπουλο να μιλά «δια τον ασθενήν» που βρίσκεται δεμένος στο τραπέζι τουχειρουργείου «ίνα αυτός υποβληθεί εις την κατάλληλον θεραπείαν και να αποδοθεί εκ νέου θεραπευμένος εις την ελευθέραν διαβίωσιν»

Έπρεπε να φτάσουμε στις μέρες μας για επανέλθει η Ελλάδα ως ασθενής που χρήζει θεραπείας, μόνο που αυτή τη φορά, κατά πως φαίνεται επειδή η εποχή και η ασθένεια χαρακτηρίζονται από περιπλοκότητα όχι μόνο δεν έχει βρεθεί το φάρμακο, αλλά ο ασθενής έχει μεταβληθεί σε πειραματόζωο πάνω στο οποίο μαθητευόμενοι μάγοι δοκιμάζουν διάφορες αγωγές με κύριο συστατικό στοιχείο το γνωστό τεστ κοπώσεως ή μάλλον εξοντώσεως.

Το πιο παράδοξο από όλα είναι πως οι εντεταλμένοι «γιατροί» είναι αυτοί που καλλιέργησαν συστηματικά όλες τις παθήσεις του ασθενούς και φρόντισαν να τις γιγαντώσουν ως εκεί που δεν παίρνει άλλο. Η Ελλάδα σαν «οργανισμός» μοιάζει με έναν αχαλίνωτο μεταστατικό καρκίνο που σε όλα (κυριολεκτικά) καρκινοβατεί. 

Έφτιαξαν ένα τέρας , κάτι σαν το δημιούργημα του Doctor Frankenstein που τώρα παρουσιάζεται να απειλεί τους πάντες και μεταξύ αυτών και τους κατασκευαστές.

Πως θα το μαζέψουν; Πως μπορούν να σκοτώσουν αυτό που έφτιαξαν προκειμένου να εξασφαλίσουν την δική τους μακροημέρευση στα ζεστά μαξιλάρια της ασύδοτης εξουσίας; Αφού πρώτα το τάισαν με τόσο αίμα, τώρα αυτό σπαράζει και ετοιμάζεται να τους καταπιεί.

Η Ελλάδα, βιώνει τις χειρότερες μέρες της σύγχρονης ιστορίας της.

Χειρότερες και από εκείνες της δικτατορίας γιατί τότε, δεν είχε προηγηθεί ένα όνειρο στηριγμένο σε δανεικά ώστε στην πτώση του να αποκαλύψει απέραντη μιζέρια. Χειρότερες και από εκείνες του εμφυλίου ίσως, γιατί τότε υπήρχαν απέναντι δύο πραγματικοί κόσμοι που ο κάθε ένας κουβαλούσε μία Ιδέα για το μέλλον.

Τώρα; Τώρα η Ελλάδα καταγράφει νέα ρεκόρ. Δεν «κατακτά» ευρωπαϊκά κύπελλα στο ποδόσφαιρο. Δεν φοράει στρας τραγουδώντας ανόητα τραγουδάκια κερδίζοντας την Eurovision. Δεν διοργανώνει τους καλύτερους Ολυμπιακούς Αγώνες που έγιναν ποτέ. Δεν συντάσσει καταλόγους με 100 αιτίες που δείχνουν γιατί δήθεν είμαστε οι πιο μάγκες να’ ουμ. Δεν ψηφίζει τους 100 σπουδαιότερους Έλληνες με τον δικτάτορα Παπαδόπουλο στη θέση 62, και τον Λάκη Λαζόπουλο στη θέση 83…πιο πάνω από τον Ηρόδοτο  λησμονώντας ως συνήθως πολλούς και σημαντικότατους. 

Τώρα η Ελλάδα καταγράφει ρεκόρ αυτοκτονιών.

Η Ελλάδα που «δεν έχει ανάγκη από ψυχίατρους γιατί έχουμε φίλους» όπως έλεγε αυτάρεσκα και γραφικά η Μελίνα Μερκούρη , πηδάει από τις ταράτσες. Γεμίζει τους δρόμους της από ανέστιους που μέχρι πριν από λίγο είχαν ζωή και δεν μπορούσαν να διανοηθούν τι θα τους συμβεί.
Διαπράττει ληστείες ανά 8 λεπτά στο 24ωρο για μικροποσά που εξασφαλίζουν ένα πιάτο φαγητό-εξαίρεση το 1000000 ευρώ τις προάλλες από το αεροδρόμιο (σε καλή μεριά).

Βιώνει η Ελλάδα ένα σουρεαλιστικό σκηνικό μιας τρισάθλιας παράστασης στην οποία ο Μαρκήσιος Ντε Παγκάλ δηλώνει σαρκαστικά πως δεν έχει να πληρώσει τον φόρο που ζητά ο Σερίφης Μπένι και μας πληροφορεί κουνώντας τα προγούλια του για μια -δυο ντουζίνες ακινήτων που έχει στην κατοχή του.

Με το πρότυπο του ΠΑΣΟΚικού παρακράτους , τον Ψωμιάδη να κυκλοφορεί ελεύθερος φυσώντας τον βαρύ καπνό του πούρου στο πρόσωπο των χιλιάδων μικρών οφειλετών που φλερτάρουν με την ταράτσα και το σάλτο.

Με την κυβέρνηση των θεραπευτών να είναι η επιτομή της υποκρισίας καθώς βεβαίως βολεύει ασμένως τα δικά της παιδιά ως είθισται.

Με την «όλη Ελλάδα» να είναι απολύτως παραλυμένη και παραδομένη στα χέρια δεκάδων ετερόκλητων συντεχνιακών συμφερόντων, εργατοπατέρων και κομματαρχών και ταυτόχρονα με αμέτρητους άνεργους που πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.

Με τους Έλληνες να θεωρούν πως το σύμπαν των αγγλοσαξόνων έχει συμμαχήσει ενάντια στο μεγαλείο της φυλής και να αδυνατούν να τραβήξουν τις διαχωριστικές γραμμές που ξεχωρίζουν την ευρύτερη και βαθύτατη διεθνή καπιταλιστική κρίση από τις ελληνικές κρίσιμες παθογένειες που έλκουν την καταγωγή τους από την ίδια τη σύσταση του Ελληνικού κράτους και την επικράτηση του «ήθους» των Κοτζαμπάσηδων δια παντός.

Με κάθε επιφύλαξη, χωρίς να είμαι Οικονομολόγος, αναρωτιέμαι αν αυτός ο συγκεκριμένος ασθενής επιδέχεται μόνο ευθανασία. Και ως ευθανασία εννοώ την έξοδο της Ελλάδας από τη ζώνη του ευρώ, την επιστροφή στη δραχμή και στο 1960. Φτώχεια, λατέρνα και φιλότιμο.

Ποιοι θα χάσουν από κάτι τέτοιο; Γιατί αυτοί που δεν έχουν να χάσουν τίποτα, είναι πολλοί και πληθύνονται διαρκώς.

Το δραματικότερο πρόβλημα δεν βρίσκεται τόσο σε όσους είμαστε 50 κάτι και ίσως χάσουμε τη δουλειά μας. Και αυτό, γιατί αν το δει κανείς κυνικά, οι 50 κάτι, ζήσαμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας ήδη. 

Οι 20 κάτι όμως, και οι νεώτεροι τι ακριβώς και σε ποιον χρωστάνε; Δεν τους αξίζει μία Ελλάδα αξιοπρέπειας;

Υπάρχει λόγος να μεγαλώσουν και άλλοι νομίζοντας πως η ζωή είναι μία vodka πορτοκάλι πασπαλισμένη με χάχανα;

Δεν πρέπει η κληρονομιά του κου Γιάννου Παπαντωνίου που προέτρεπε στα χρηματιστήρια τον κόσμο να κονιορτοποιηθεί;

Δεν πρέπει αυτή η πανέμορφη χώρα να ξαναζωντανέψει τα χωράφια της, να αποκτήσει ίσως λιγότερα αλλά καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια;

Δεν πρέπει να βρει ένα όραμα που επιτέλους να μην έχει καμία σχέση με υπερφίαλα μεγαλεία;

Δεν πρέπει να συνειδητοποιήσει πως δεν έχει κανένα δικαίωμα παραπάνω από κανέναν γιατί ένας μακρινός πρόγονος λέγονταν Περικλής και γιατί έχει λίγο κρασί λίγη θάλασσα και τ’ αγόρι της;

Άρα;

Άρα, έχω την εντύπωση πως μόνο αν η κοινωνία τραβήξει στα άκρα τις αντιδράσεις της αδρανοποιώντας τα αλλεπάλληλα πειράματα που γίνονται σε βάρος της και παράλληλα ευνουχίσει την τριάδα ΠΑΣΟΚ Νέας Δημοκρατίας και ΛΑΟΣ από τη δυνατότητα κυβερνητικής σύμπλευσης μπορεί να υπάρξει κάτι που δεν γνωρίζουμε ακόμα.

Και αυτό το κάτι επίσης δεν μπορεί να κουβαλάει το αποτύπωμα της Ελληνικής Αριστεράς έτσι όπως αυτή είναι σήμερα. Νομίζω, πως οι Έλληνες, πρέπει να τα κάνουν σμπαράλια όλα όσα ήξεραν και να αρχίσουν από την αρχή.

Μόνο που, αν όλο αυτό δεν περιέχει την βαθύτερη δυνατή αυτοκριτική θα μας γυρίσει εκεί που ήμασταν. Αυτοκριτική που θα βοηθήσει στην κατανόηση των ελληνικών ιδιαιτεροτήτων και στη συνέχεια στην ένταξη της Ελλάδας, των Ελλήνων, σε μία ευρύτερη παγκόσμια συνείδηση που κατά πως φαίνεται αρχίζει και ξυπνά .

Γιατί οι γενιές που προηγήθηκαν, είτε κυβέρνησαν είτε συμμετείχαν σε αυτό που φτιάχτηκε, παρέδωσαν έναν κόσμο απείρως χειρότερο από αυτόν που παρέλαβαν.

Έρχονται απίστευτες θύελλες. A hard rain’s A-Gonna fall. Που λέει κι’ ο ποιητής...

πηγή: http://tvxs.gr/