Η κατάληψη της Γουόλ Στριτ έχει ήδη ξεπεράσει τη φάση της συνηθισμένης πρώιμης καταιγίδας. 
Τα ΜΜΕ την αγνόησαν, αλλά δεν κατόρθωσαν να την τερματίσουν.
Οι οπαδοί της ανισότητας τη λοιδόρησαν, αλλά δεν μπόρεσαν να την τερματίσουν.
Οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν υπερβολική βία και δεν κατόρθωσαν να την τερματίσουν – αντιθέτως έριξαν λάδι στη φωτιά.
Και τα εκατομμύρια που παρατηρούν εντυπωσιάστηκαν.
Και τώρα, ακόμη πιο πολλοί άνθρωποι οργανώνουν τοπικές, παράλληλες διαδηλώσεις , από τη Βοστόνη μέχρι το Σαν Φρανσίσκο.
Ο Ρίτσαρντ Γουλφ, επίτιμος καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μασαχουσέτης, στο Άμχερστ, συμμετείχε σε ένα ολοήμερο σεμινάριο που έγινε στο πάρκο Ζουκότι, όπου έχει εγκατασταθεί το κίνημα Κατάληψη της Γουόλ Στριτ, στις 4 Οκτωβρίου. Το άρθρο αυτό που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Guardian βασίζεται στην παρέμβασή του.
"Επιτρέψτε μου να παροτρύνω τους καταληψίες να αγνοήσουν τη συνήθη γκρίνια που ταλανίζει τα ισχυρά κοινωνικά κινήματα στις πρώτες φάσεις τους. Ναι, θα μπορούσε να οργανωθεί καλύτερα, να είναι πιο συγκεκριμένα τα αιτήματα και πιο σαφείς οι προτεραιότητες. Όλα αυτά ισχύουν, αλλά αυτή τη στιγμή είναι ως επί το πλείστον άσχετα.
Ιδού το κλειδί: Εάν θέλουμε να ξαναεμφανιστεί και να μεταμορφώσει τις ΗΠΑ ένα μαζικό και βαθιά ριζωμένο κοινωνικό κίνημα της αριστεράς, πρέπει να καλωσορίσουμε τα πολλά και διαφορετικά ρεύματα, ανάγκες, επιθυμίες, στόχους, ενέργειες και ενθουσιασμούς που εμπνέουν και διατηρούν τα κοινωνικά κινήματα.
Τώρα είναι η στιγμή να τα προσκαλέσουμε, να τα καλωσορίσουμε και να τα συνενώσουμε, με όλη την ποικιλία και τη σύγχυσή τους. Απαιτείται εδώ και καιρό να αναπτύξουμε στις ΗΠΑ αυθεντική συζήτηση και αγώνα για το τρέχον οικονομικό σύστημα. Ο καπιταλισμός έχει αφεθεί ανενόχλητος πολύ καιρό.
Το επόμενο βήμα –ακόμη δεν έχουμε φτάσει εκεί-- θα είναι να επεξεργαστούμε το πρόγραμμα και την οργάνωση που θα το πραγματοποιήσει. Τώρα αρκεί να μιλούμε γι΄ αυτό, να κάνουμε προτάσεις , να συζητούμε και να ανταλλάσσουμε επιχειρήματα. Αλλά είναι ανόητο και αυτοκαταστροφικό να μην επιτύχουμε τη μέγιστη δυνατή επέκταση του κινήματος –κάτι που είναι μέσα στις δυνατότητές μας-- προς χάριν του προγράμματος και της οργάνωσης. Η ιστορία της αμερικανικής αριστεράς είναι γεμάτη με τέτοια προγράμματα και οργανώσεις χωρίς μαζικό κίνημα πίσω τους ή στον πυρήνα τους.
΄Ετσι επιτρέψτε μου, τιμώντας και συμβάλλοντας κατά τι σ΄ αυτό το ιστορικό κίνημα, να προτείνω μια άλλη διάσταση , ένα άλλο θέμα στην ατζέντα σας για κοινωνική αλλαγή.
Για να επιτύχουμε τους στόχους αυτού του ανανεωμένου κινήματος, πρέπει τελικά να αλλάξουμε την οργάνωση της παραγωγής που διατηρεί και αναπαράγει την ανισότητα και την αδικία. Πρέπει να αντικαταστήσουμε την αποτυχημένη δομή των εταιρειών που αποφέρουν κέρδη σε ελάχιστους, μολύνουν το περιβάλλον και διαφθείρουν το πολιτικό σύστημα.
Πρέπει να θέσουμε τέρμα στα χρηματιστήρια και στα διευθυντικά συμβούλια. Θέλουμε να ανήκει σε όλους η ικανότητα να παράγουν αγαθά και υπηρεσίες – όπως ο αέρας, το νερό , η περίθαλψη, η παιδεία και η ασφάλιση, από τις οποίες εξαρτάται η ζωή μας. Χρειάζεται να φέρουμε τη δημοκρατία στις επιχειρήσεις. Οι εργάτες μέσα και στις κοινότητες που περιβάλλουν τις επιχειρήσεις μπορούν και πρέπει να διαμορφώνουν συλλογικά τη δουλειά , το τι θα παραχθεί και πώς θα χρησιμοποιούμε τους καρπούς της συλλογικής μας προσπάθειας.
Εάν πιστεύουμε πως η δημοκρατία είναι ο καλύτερος τρόπος για να διοικούμε τις κοινότητες όπου κατοικούμε, το ίδιο δημοκρατικά αξίζει να διοικούμε και τους τόπους δουλειάς. Η δημοκρατία στους τόπους δουλειάς είναι ένας στόχος που μπορεί να βοηθήσει στην οικοδόμηση αυτού του κινήματος.
Όλοι γνωρίζουμε ότι η κίνηση προς αυτή την κατεύθυνση θα προκαλέσει κραυγές για “σοσιαλισμό” από τις συνηθισμένες πλευρές. Η κουρασμένη αυτή ρητορική που επιβιώνει επί μακρόν μετά τον Ψυχρό Πόλεμο τον οποίο και ενορχήστρωσε σβήνει στη μνήμη μας. Το ακροατήριο αυτής της ρητορικής επίσης χάνεται με γρήγορους ρυθμούς. Εδώ και πολύ καιρό χρειάζεται να κουβεντιάσουμε εδώ στις ΗΠΑ, ειλικρινά, και να παλέψουμε όσον αφορά το τρέχον οικονομικό μας σύστημα. Πράγματι, ο καπιταλισμός αφέθηκε ανενόχλητος για πολύ καιρό.
Είμαστε περήφανοι γιατί αμφισβητήσαμε, επικρίναμε και συζητήσαμε για το σύστημα υγείας, εκπαίδευσης , το στρατό, τις μεταφορές και άλλους κοινωνικούς θεσμούς. Συζητήσαμε αν οι σημερινές δομές και λειτουργίες τους υπηρετούν τις ανάγκες μας. Δουλέψαμε για να τους αλλάξουμε ώστε να αποδίδουν καλύτερα. Και έτσι έπρεπε να γίνει.
Ωστόσο, εδώ και δεκαετίες, δεν κατορθώσαμε να αμφισβητήσουμε, να προκαλέσουμε, να επικρίνουμε και συζητήσουμε για το συνολικό οικονομικό σύστημα: τον καπιταλισμό. Επειδή ένα ταμπού προστατεύει τον καπιταλισμό, οι ζητωκραυγές και η εξύμνησή του έγιναν κάτι υποχρεωτικό. Η κριτική και οι αμφισβητήσεις απαγορεύτηκαν ως αίρεση, έλλειψη νομιμοφροσύνης ή και κάτι χειρότερο. Πίσω από το προστατευτικό ταμπού, ο καπιταλισμός εκφυλίζεται σ΄ αυτή την κοινωνική καταστροφή που ζούμε όλοι τώρα, με το δυναμικό της κρίσης και της ανισότητας που φέρει.
Ο καπιταλισμός είναι το πρόβλημα – και η ανεργία, η κατάσχεση των σπιτιών, η ανασφάλεια και η λιτότητα που επιβάλλει παντού είναι το κόστος που πληρώνουμε όλοι. Έχουμε τους ανθρώπους, τις ικανότητες και τα εργαλεία να παράγουμε τα αγαθά και τις υπηρεσίες που χρειαζόμαστε για μια ευημερούσα δίκαιη κοινωνία. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αναδιοργανώσουμε τις παραγωγικές μονάδες μας διαφορετικά, πέρα από το καπιταλιστικό οικονομικό σύστημα που δεν υπηρετεί τις ανάγκες μας .
Η ανθρωπότητα έμαθε να ζει χωρίς βασιλιάδες και αυτοκράτορες και δουλοκτήτες. Βρήκαμε το δρόμο προς μια δημοκρατική εναλλακτική λύση όσο μερικό και ατελές κι αν είναι ακόμη το δημοκρατικό σχέδιο. Μπορούμε τώρα να κάνουμε το επόμενο βήμα πραγματοποίησής του. Μπορούμε να φέρουμε τη δημοκρατία στην παραγωγή – μετασχηματίζοντας τις επιχειρήσεις σε συνεταιρισμούς τους οποίους κατέχουν, λειτουργούν και διοικούν δημοκρατικές συνελεύσεις που απαρτίζονται από όσους εργάζονται σ΄ αυτές και από όλους τους κατοίκους που εξαρτώνται απ΄ αυτές.
Επιτρέψτε μου να τελειώσω με ένα σύνθημα: “Οι ΗΠΑ μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από ό,τι ο καπιταλισμός των μεγάλων εταιρειών”.
Ας είναι αυτό μια ιδέα και μια συζήτηση που μπορεί να κάνει το νέο κίνημα. Θα έδινε ένα τεράστιο δώρο στις ΗΠΑ και στον κόσμο. Θα έσπαγε το ταμπού , υποβάλλοντας τελικά τον καπιταλισμό στις κριτικές και τις συζητήσεις από τις οποίες έχει ξεφύγει πολύ καιρό – με μεγάλο κόστος για όλους μας."
πηγή: "Αριστερό βήμα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου