του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου Στα όρια του πεδίου εφαρμογής των διατάξεων περί εσχάτης προδοσίας ακροβατεί ήδη η ελληνική κυβέρνηση, είτε το συνειδητοποιεί είτε όχι, τόσο σε ό,τι αφορά στις διαπραγματεύσεις με τις ξένες τράπεζες και δυνάμεις όσο και στην εσωτερική πολιτική που ασκεί. Ελπίζει κανείς ότι θα το αντιληφθεί και θα αλλάξει πορεία ή, τουλάχιστον, θα έχει το θάρρος -και για την αυτοπροστασία της ακόμα, βρε αδερφέ!- να πάει τη χώρα σε δημοκρατική λύση μέσω άμεσων εκλογών και παράλληλου δημοψηφίσματος για Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμο και αποφάσεις 21ης Ιουλίου.
Δυστυχώς, όμως, μέχρι τώρα όλα δείχνουν ότι είναι επαρκώς μοιραία και άβουλη για να οδηγήσει μέχρι τέλους τη χώρα και τον εαυτό της στην αυτοκαταστροφική πορεία που εγκαινίασε το Μάιο του 2010.
Για μια μερίδα του ελληνικού λαού, η λέξη «Γουδί» αρχίζει να αποκτά πια νόημα - τέτοια είναι η συσσωρευμένη οργή απέναντι στην κυβέρνηση, την πολιτική και γενική «ελίτ» ευρύτερα.
Βεβαίως, όπως τυπικά συμβαίνει ιστορικά σε αυτές τις περιπτώσεις, με κλασικό παράδειγμα το «ας φάνε παντεσπάνι, αν πεινάνε» της Μαρίας Αντουανέτας, η «ελίτ» της χώρας βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο δικό της κόσμο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι έχει βάλει πιθανώς τις βάσεις όχι μόνο για την καταστροφή της χώρας, αλλά και για τη δική της, συνεχίζοντας, όσο ποτέ άλλοτε, να επιτελεί με φανατισμό τις δύο λειτουργίες που ξέρει να κάνει καλύτερα:... Να λεηλατεί τη χώρα στο εσωτερικό και να την υποδουλώνει στο εξωτερικό. Οι πιο κυνικοί λένε τώρα «ας επιβιώσουν τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες, γιατί να χαθούν κι αυτοί;».
Βεβαίως, όπως τυπικά συμβαίνει ιστορικά σε αυτές τις περιπτώσεις, με κλασικό παράδειγμα το «ας φάνε παντεσπάνι, αν πεινάνε» της Μαρίας Αντουανέτας, η «ελίτ» της χώρας βυθίζεται όλο και πιο πολύ στο δικό της κόσμο, αδυνατώντας να αντιληφθεί ότι έχει βάλει πιθανώς τις βάσεις όχι μόνο για την καταστροφή της χώρας, αλλά και για τη δική της, συνεχίζοντας, όσο ποτέ άλλοτε, να επιτελεί με φανατισμό τις δύο λειτουργίες που ξέρει να κάνει καλύτερα:... Να λεηλατεί τη χώρα στο εσωτερικό και να την υποδουλώνει στο εξωτερικό. Οι πιο κυνικοί λένε τώρα «ας επιβιώσουν τουλάχιστον οι μισοί Έλληνες, γιατί να χαθούν κι αυτοί;».
Τις προάλλες κυκλοφορούσα στο δρόμο με το αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας για το Κίνημα του Γουδί το 1909. Παρά το τόσο εμφανές «1909» στο εξώφυλλο και τη λέξη «Κίνημα», κανενός το μυαλό από όσους συνάντησα δεν πήγε στο Κίνημα που σφράγισε την πρώτη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της Ελλάδας τον 20ό αιώνα. Όλοι συνέδεσαν αμέσως τη λέξη «Γουδί» με την εκτέλεση των «έξι» θεωρηθέντων υπευθύνων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Στη Χιλή του Πινοτσέτ, η ανείπωτη βαρβαρότητα, οι δολοφονίες και τα βασανιστήρια της στρατιωτικής δικτατορίας προετοίμασαν την οικονομική και κοινωνική βία των νεοφιλελεύθερων. Στη σημερινή Ελλάδα, η οικονομική και κοινωνική βία προετοιμάζει την έκρηξη της εμφύλιας.
Χρεοκοπία και υφαρπαγή δημόσιας περιουσίας
Πλησιάζουμε τώρα με ταχύ ρυθμό προς την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης του ελληνικού δράματος, το λιγότερο με κάποιας μορφής χρεοκοπία του ελληνικού κράτους, ίσως και την έξοδο από την ΕΕ. Οι δανειστές και οι δυνάμεις το γνωρίζουν, γι' αυτό και επιμένουν να έχουν ολοκληρώσει την επίθεση κατά του ελληνικού κράτους, κοινωνικού και... υπόλοιπου και τη διαρπαγή της περιουσίας του, προτού φτάσουν εκεί τα πράγματα. Επιδιώκουν, μέσω της συμφωνίας της 21ης Ιουλίου, που συνέταξε το παγκόσμιο τραπεζικό λόμπι, International Institute of Finance, να υπαγάγουν όλο το ελληνικό χρέος στο καθεστώς του βρετανικού δικαίου, και όχι του ελληνικού που βρίσκεται σήμερα, ώστε να στερήσουν από την Ελλάδα το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί της, προτού φτάσουμε στο σημείο της αναδιάρθρωσης ή της στάσης πληρωμών.
Η τρόικα, για την παρουσία της οποίας επαίρεται μια κυβέρνηση που αγγίζει πλέον το βαθμό «μηδέν αξιοπρέπεια», λειτουργεί ακριβώς όπως οι διαχειριστές, για λογαριασμό τραπεζών, των χρεωμένων επιχειρήσεων, που αναλαμβάνουν να μειώσουν όσο μπορούν το κόστος της μη εξυπηρέτησης των δανείων και να εκποιήσουν μισοτιμής την περιουσία τους προτού τις κλείσουν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, απολύουν προσωπικό, κάνουν προσημείωση ακινήτων. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας το αποδέχεται για να μην πάει φυλακή.
Η τρόικα, για την παρουσία της οποίας επαίρεται μια κυβέρνηση που αγγίζει πλέον το βαθμό «μηδέν αξιοπρέπεια», λειτουργεί ακριβώς όπως οι διαχειριστές, για λογαριασμό τραπεζών, των χρεωμένων επιχειρήσεων, που αναλαμβάνουν να μειώσουν όσο μπορούν το κόστος της μη εξυπηρέτησης των δανείων και να εκποιήσουν μισοτιμής την περιουσία τους προτού τις κλείσουν. Κάνουν ό,τι μπορούν για να μειώσουν το κόστος λειτουργίας της επιχείρησης, απολύουν προσωπικό, κάνουν προσημείωση ακινήτων. Ο ιδιοκτήτης της εταιρείας το αποδέχεται για να μην πάει φυλακή.
Οι ηγέτες, όμως, της Ελλάδας γιατί το κάνουν; Σε τι ελπίζουν και τι φοβούνται; Μήπως την αποκάλυψη από αυτούς που τους είχαν στο μισθολόγιο, από τις Siemens και τις άλλες εταιρείες που ασελγούσαν, με τη συνενοχή τους, επί δεκαετίες πάνω στο σώμα της χώρας που κατέστρεψαν, την αποκάλυψη των έργων τους;
Πρόσφατα ήμουν στην Κούβα. Το κεντρικό κανάλι της τηλεόρασης μου ζήτησε μια συνέντευξη για το ελληνικό πρόβλημα. Ήρθε το συνεργείο και, όσο ετοιμάζονταν, πιάσαμε συζήτηση με το δημοσιογράφο. «Τι γίνεται στην Ελλάδα;» με ρώτησε. «Ήρθε εδώ επίσκεψη ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Λουξεμβούργου και μας είπε "Εντάξει, είναι κάπως υπερβολικό ότι θα τους πάρουμε την Ακρόπολη, αλλά δεν απέχει και πολύ από αυτό που θα κάνουμε". Είναι αλήθεια;».
Για ποιο λόγο, αφού είναι ηλίου φαεινότερο ότι θα χρεοκοπήσουμε με τη μία ή την άλλη μορφή, πρέπει να χρεοκοπήσουμε και απένταροι; Έχοντας χάσει κάθε δημόσια -έτσι που πάμε- και κάθε μη ρευστοποιηθείσα ιδιωτική ελληνική περιουσία, έχοντας αποποιηθεί τα διαπραγματευτικά μας χαρτιά και έχοντας διαλύσει το ελληνικό κράτος; Αρκεί, βεβαίως, να διαβάσουμε τη Wall Street Journal και τον Economist, όργανα των υπερ-τραπεζών της Wall Street και του City αντίστοιχα και του αμερικανικού στρατιωτικο-βιομηχανικού συμπλέγματος (η πρώτη), των πραγματικών, δηλαδή, αφεντικών του κόσμου μας, για να καταλάβουμε τι γίνεται.
Επιχαίρουν για την κρίση και τις καταστροφές που έρχονται. Τις θεωρούν ιστορική ευκαιρία για να ξεμπερδεύουν μια και καλή σε Ευρώπη και ΗΠΑ με το κοινωνικό κράτος, με το Δημόσιο, τους δημοσίους υπαλλήλους, το συνδικαλιστικό τους κίνημα αλλά και την ίδια την ιδέα της Ευρώπης και του ευρώ.
Στην κρίση, το παγκόσμιο χρηματιστικό κεφάλαιο, η νέα υπερδύναμη της εποχής μας, βλέπει την ευκαιρία να πραγματοποιήσει μια νέα, τεράστια λεηλασία των Ευρωπαίων και Αμερικανών πολιτών, μια νέα γιγαντιαία μεταφορά δημόσιου πλούτου στις υπερ-τράπεζες, που έφτιαξαν τη μεγάλη «φούσκα» των CDS και θέλουν τώρα να πάρουν τα λεφτά πριν σκάσει. Θέλουν να πάρουν πίσω όλες τις κατακτήσεις των ευρωπαϊκών λαών μετά τη νίκη επί του φασισμού το 1945, αν όχι μετά τη Γαλλική Επανάσταση.
Θέλουν να εξισώσουν, εν ονόματι της ανταγωνιστικότητας, τις κοινωνικές, φορολογικές, οικολογικές συνθήκες στην Ευρώπη και στον Τρίτο Κόσμο στα επίπεδα του τελευταίου. Και χρησιμοποιούν την Ελλάδα για να το πετύχουν. «Δεν υπάρχει νόμος που να απαγορεύει να εκμεταλλεύεσαι τον μαλάκα», λέει επί λέξει ένας Νεοϋορκέζος χρηματιστής στη γαλλική Libιration, σχολιάζοντας τα κερδοσκοπικά παιχνίδια της Goldman Sachs και των hedge funds με την Ελλάδα. Μόνο που, αν υπάρχει «μαλάκας», είναι και διεφθαρμένος!
Επιστροφή στην Πλατεία Κλαυθμώνος
Κι ενώ γίνονται όλ' αυτά, τα εγχώρια μέσα της διαπλοκής, όλοι αυτοί που μας έλεγαν πέρσι ότι πρέπει να εφαρμόσουμε το Μνημόνιο για να βγούμε φέτος στις αγορές, ξανάστησαν κατ' επιταγήν της τρόικας μια νέα φτηνή και ανθελληνική προπαγάνδα εναντίον του Δημοσίου και των δημοσίων υπαλλήλων, προσπαθώντας να κερδίσουν την υποστήριξη των μισών θυμάτων της οικονομικής κρίσης, των ιδιωτικών υπαλλήλων και των αυτοαπασχολούμενων, εναντίον των άλλων μισών. Βρήκαν τη μέθοδο της εφεδρείας για να ξαναγυρίσουν το ελληνικό κράτος στην Πλατεία Κλαυθμώνος, αναιρώντας το πιο βασικό θεμέλιο της ανεξαρτησίας του δημοσίου υπαλλήλου, τη μονιμότητα.
Εμφορούμενοι από την ψυχολογία των γενιτσάρων, δεν ενοχλούνται καθόλου να ξαναγυρίσουν στα... οθωμανικά πρότυπα την ελληνική δημόσια διοίκηση ούτε απ' το ότι, ως αποτέλεσμα των μέτρων κοινωνικής εξόντωσης που υιοθετούν, δεν απομένει πολύς καιρός μέχρι να δούμε φαινόμενα πείνας στην Αθήνα και στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας. Σε μια χώρα που θέλει να μειώσει τα ελλείμματά της, ξεπουλάνε τώρα σίγουρες πηγές εσόδων, όπως τα λαχεία και το «Ελ. Βενιζέλος», υποθηκεύοντας όχι μόνο τις παρούσες γενιές, αλλά και κάθε μέλλον μιας χώρας, οι πιο μορφωμένοι, νέοι και δυναμικοί πολίτες της οποίας την εγκαταλείπουν, μόλις τους δίνεται η ευκαιρία.
Στις συνθήκες που δημιουργούνται, μόνο μια γενικευμένη εξέγερση του ελληνικού λαού, ίσως και με τη μορφή γενικής απεργίας διαρκείας, με αίτημα τη διενέργεια εκλογών και δημοψηφίσματος για το αν ο ελληνικός λαός επιθυμεί τη συνέχιση ισχύος ή την καταγγελία των αποικιακών συμβάσεων -Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμο, αποφάσεις 21ης Ιουλίου-, θα μπορούσε ίσως όχι να αποτρέψει, αλλά τουλάχιστον να περιορίσει την εν εξελίξει μεγαλύτερη εθνική καταστροφή στη νεότερη ελληνική ιστορία. Θα ήταν και η μόνη δημοκρατική διέξοδος, υπό τις παρούσες συνθήκες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου