«Σκοτώνουν» και το «Ελ. Βενιζέλος»;

Στην πίστα του αεροδρομίου «Ελευθέριος Βενιζέλος» δό­θηκε μια από τις μεγαλύτερες «μάχες» ανάμεσα στις δυο κεντρικές πολιτικές σχολές, αυτήν της παραγω­γής δημόσιου πλούτου –  μέσα από τη δημιουργία υποδομών  – και αυτήν της άκρατης απελευθέρωσης και της απο­θέωσης του ιδιωτικού.

Δέκα χρόνια μετά, το «Ελευθέριος Βενιζέλος» δικαιώνει εκείνους που κατηγορούνταν ως «κρατιστές», αφού –  ακόμη και αν δεχόμασταν πλήρως το... «δίκαιο» του τεράστιου ξεπουλή­ματος για «δημοσιονομικούς» λόγους –  σήμερα αποτελεί ένα από τα δυνα­τά «χαρτιά» της κυβέρνησης για την εξεύρεση πόρων μεσούσης της από­λυτης οικονομικής κρίσης που βιώνει η χώρα.

Και αποτελεί δυνατό «χαρτί» διότι, ύστερα από 10 χρόνια λειτουργίας, σύμφωνα με μελέτη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, «η επιχει­ρηματική κοινότητα του αεροδρομί­ου της Αθήνας συνεισφέρει συνολικά 2,14% του ΑΕΠ της Ελλάδας, καθώς η ετήσια “προστιθέμενη αξία”  του αεροδρομίου για το σύνολο της ελληνι­κής επικράτειας ανέρχεται σε 4,9 δι­σεκατομμύρια ευρώ»!

Παράλληλα, το Δημόσιο εισέπραξε από την εταιρεία του αεροδρομίου, μόνο κατά την πενταετία 2002-2009, 640 εκατομμύρια ευρώ!

Τα αδιαμφισβήτητα αυτά γεγονότα γεννούν τρία ερωτήματα:

♦ Ένα Δημόσιο που διεκδικεί ηγε­τικό ρόλο στις υποδομές, με επιχει­ρηματικούς κανόνες διαχείρισης και όχι ρουσφετολογικούς, «παγώνει» την αγορά και «μπλοκάρει» την οικονομία ή απλώς χαλάει την πιάτσα σε εκεί­νους που εποφθαλμιούν «την κότα που κάνει τα χρυσά αυγά»;

♦ Εάν το Δημόσιο δεν είχε δημιουρ­γήσει περιουσία, όπως αυτή του αερο­δρομίου, τι θα μπορούσε να πουλήσει και τι θα μπορούσε να διαπραγματευ­θεί την ύστατη στιγμή;

♦ Η σημερινή κυβέρνηση θα μπο­ρέσει να διαχειριστεί και πάλι προς όφελος του Δημοσίου μια από τις κα­λύτερες επενδύσεις, που φέρει μάλι­στα την υπογραφή παλαιότερων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ;

Τις απαντήσεις μπορούν να δώσουν μόνο τα στοιχεία.

Τα ασημικά

Η ιστορία του αεροδρομίου αποδει­κνύει με ποιον τρόπο το Δημόσιο μπο­ρεί να δημιουργήσει περιουσία και να έχει συνεχώς κέρδη, συνεργα­ζόμενο με την ιδιωτική πρωτοβουλία,   αλ­λά κρατώντας το πλεονέκτημα του πλειοψηφικού πακέτου. Έτσι:

1 Η σύμβαση που είχε μονο­γράψει το 1992 η κυβέρ­νηση της Ν.Δ., με τον Κωνσταντί­νο Μητσοτάκη πρωθυπουργό και τον Στέφανο Μάνο αρμόδιο υπουργό, προέβλεπε ότι η ανάδοχος κοινοπρα­ξία Hochtief, με ιδία συμμετοχή 180 εκατ. ECU, θα κατείχε το 60% των με­τοχών της εταιρείας του αεροδρομίου για 50 χρόνια συνεκμετάλλευσης, με το Δημόσιο να περιορίζε­ται στο 40%.

2 Η σύμβαση που υπέγραψε τελικά το 1995, έπειτα από σκληρές δια­πραγματεύσεις, η κυβέρνηση του ΠΑ­ΣΟΚ υπό τον Ανδρέα Παπανδρέου με υπουργό ΠΕΧΩΔΕ τον Κώστα Λαλιώ­τη, προβλέπει ότι η ίδια κοινοπραξία, με το ίδιο ποσό συμμετοχής, κατέχει μόνο το 45% των μετοχών και μόνον για 30 χρόνια συνεκμετάλλευσης, ενώ το Δημόσιο κατέχει το 55%, δηλαδή το πλειο­ψηφικό πακέτο.

3 Η σύμβαση του 1992 προέβλε­πε την παραχώρηση στην κοινο­πραξία αποκλειστικών προνομίων και δικαιωμάτων εκμετάλλευσης για 99 χρόνια της λεγόμενης «Ουδέτερης Ζώνης» γύρω από το αεροδρόμιο, συ­νολικής έκτασης 22.000 στρεμμάτων.

4 Αντίθετα, η σύμβαση του 1995 κατήργησε κάθε δικαίωμα και κά­θε προνόμιο της αναδόχου κοινοπρα­ξίας σε αυτή την Ουδέτερη Ζώνη.

Εν ολίγοις, η σύμβαση του 1992 εί­χε τη λογική ότι το Δημόσιο θα παίρνει τα «ψίχουλα» και οι ιδιώτες το «μπαγιόκο» και η σύμβαση του 1995 ακρι­βώς την αντίθετη στρατηγική.

Δέκα χρόνια μετά η διατήρηση του πλειοψηφικού   πακέτου στην κατοχή του Δημο­σίου αποδεικνύεται χρυ­σοφόρος, αφού, όπως επι­σήμανε ο γενικός διευθυντής του ΔΑΑ Γιάννης Παράσχης κα­τά την περίοδο 2002-2009, το Δημόσιο εισέπραξε από την εται­ρεία του  αεροδρομίου  «περίπου 640 εκατ. ευρώ, το 75% του ποσού που έχει συνολικά αποδώσει η εταιρεία του αεροδρομίου στους μετόχους της».

Παράλληλα, σε τοπικό επίπεδο, η συνεισφορά του ΔΑΑ ανέρχεται σε 4,1 δισ. ευρώ, ποσό που αντιστοιχεί σε 3,2% του ΑΕΠ του νομού Αττικής, ενώ συνολικά έχει προσφέρει 68.000 θέ­σεις εργασίας.

Δεν είναι άξιο απορίας πώς κάποι­οι - ο Κ. Μητσοτάκης θα έχει αϋπνίες - είχαν ως στρατηγική επιλογή, στο όνομα της ελεύθερης οικονομίας, τα περισσότερα κέρδη να πηγαίνουν στις τσέπες των ιδιωτών και όχι στο δημό­σιο ταμείο;

Και δεν είναι απορίας άξιο ότι και σήμερα επικρατεί η λογική «ό,τι αρπά­ξει ο κώλος μας»;

Τα στοιχεία και πάλι δίνουν τις απα­ντήσεις.

Νέο ξεπούλημα;

Το έτος 2010 το «Ελευθέριος Βε­νιζέλος» είχε κέρδη προ φόρων 200 εκατ. ευρώ, εκ των οποίων το 55% πηγαίνει στο Δημόσιο και το 45% στην κοινοπραξία. Η κερδοφορία αναμένεται, όμως, να εκτιναχθεί στα ύψη μέσα στην επόμενη δεκαετία, αφού, σύμφωνα με το μπίζνες πλαν, θα μειωθούν δραστικά τα ποσά που πηγαίνουν για την αποπληρωμή του δανείου από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Την ίδια ώρα, πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας θέλουν την κυβέρνηση να διαπραγ­ματεύεται με την κοινοπραξία την επέκταση του χρόνου παραχώρησης για άλλα 20 χρόνια, προσβλέποντας σε επιπλέον έσοδα 200-300 εκατ. ευρώ... Ποσό μηδαμινό, για γέλια και για κλάματα, εάν κάνουμε σύγκριση με τα οικονομικά στοιχεία της εται­ρείας του αεροδρομίου και της κερ­δοφορίας που έχει.

Το δεύτερο στάδιο της διαπραγμά­τευσης, σύμφωνα με τις ίδιες πληρο­φορίες, θα αφορά την πώληση ποσο­στού 22%, με το Δημόσιο να χάνει δη­λαδή το πλειοψηφικό πακέτο και να περιορίζεται στο 33%, στην καταστα­τική μειοψηφία.

Όπως λένε οι καλά γνωρίζοντες, τα κρίσιμα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης με απόλυτη διαφάνεια εί­ναι τα εξής:

♦ Γιατί πρέπει να πουληθεί μια χρυ­σοφόρος για το Δημόσιο εταιρεία;

♦ Κι αν υποθέσουμε ότι πρέπει, με ποιον τρόπο και προς όφελος ποιου γί­νεται ο προσδιορισμός της αξίας της;

♦ Ποιος θα αποφασίσει ότι το αερο­δρόμιο μπορεί να παραχωρηθεί για εί­κοσι χρόνια με «όφελος» τα κέρδη της εταιρείας για ένα με ενάμιση χρόνο;

♦ Μήπως πρέπει ένας εισαγγελέας να έχει τον νου του και να παρέμβει όταν χρειαστεί;

πηγή: http://topontiki.gr/