4/9/12

…και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί, «για να ξεβρωμίσει ο τόπος» (μέρος 2ο)

Οι (μέχρι τώρα) επιλογές του (ευρωπαϊκού) καπιταλισμού

Η «λύση του μεταναστευτικού» θα ήταν να υπάρξουν συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης με ελευθερία στις χώρες προέλευσης των μεταναστών. Αφού όμως το πλιάτσικο και η καταλήστευση των χωρών του τρίτου κόσμου είναι το βασικό στήριγμα του παγκόσμιου καπιταλισμού, αυτό είναι προφανώς ανέφικτο. Ειδικά στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, όπου οι πολιτικές ΔΝΤ που εφαρμόζονται σήμερα στην Ελλάδα εφαρμόστηκαν με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα στις χώρες από όπου προέρχονται οι μετανάστες, ο παγκόσμιος καπιταλισμός θέλει να διαχειριστεί τις μεταναστευτικές ροές (που ο ίδιος δημιουργεί) προς όφελός του και ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Το 2003 γίνεται γνωστή έρευνα των Ηνωμένων Εθνών σύμφωνα με την οποία αν η ΕΕ θέλει να διατηρήσει το επίπεδο ζωής του 1995 θα χρειαστεί ως το 2025 135 εκατομμύρια μετανάστες. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στο πλαίσιο της κρίσης, καθώς επιλογή των αφεντικών είναι η καταβαράθρωση του επιπέδου ζωής στην Δύση, αυτή η προοπτική αλλάζει. Ενδεχομένως οι αριθμοί να αλλάζουν, όμως η γενική κατεύθυνση παραμένει. 

Έρευνα του 2008 του Βρετανικού Κοινοβούλιου κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ποσοστό 17% της ανάπτυξης είναι αποτέλεσμα της μετανάστευσης.
Το 2009, έρευνα του Υπουργείου Κοινωνικών Υποθέσεων της Γαλλίας ανακοίνωσε ότι το ετήσιο καθαρό κέρδος της γαλλικής οικονομίας από τους μετανάστες είναι 12,4 δισεκατομμύρια € και τόνισε ότι η είσοδος 100.000 νέων μετανάστων κάθε χρόνο ισοδυναμεί με μείωση κατά 1% του ελλείματος στο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της Γαλλίας από το συνταξιοδοτικό πρόγραμμα. 

Το Κέντρο για την Αμερικανική Πρόοδο (υπό τη διοίκηση του J. Podesta, μέλους της κυβέρνησης Κλίντον) τον Ιανουάριο του 2010 αποφάνθηκε ότι «η διεύκολυνση των μεταναστών χωρίς χαρτιά για απόκτηση κάποιων νομιμοποιητικών εγγράφων και η προσέλκυση περισσότερων μεταναστών στις ΗΠΑ θα προσέθετε 1,5 τρισεκατομμύριο δολλάρια στην αμερικάνικη οικονομία μέσα στην επόμενη δεκαετία». 

Προσφάτως, ομάδα ερευνών των Βρυξελλών υπό τον οικονομολόγο Andre Sapir επιβεβαίωσε την αναγκαία για την επιβίωση της Ευρώπης προοπτική εισόδου μεγάλου αριθμού μεταναστών και τόνισε ότι το απόθεμα εργατικού δυναμικού που χρειάζεται η ΕΕ «είναι η βόρεια Αφρική, καθώς η ανατολική Ευρώπη δεν επαρκεί για να καλύψει τις ανάγκες που παλιότερα και μέχρι τη δεκαετία του ’70 κάλυπταν οι μετανάστες από τη νότια Ευρώπη».

Εδώ και χρόνια η Ε.Ε. έχει κάνει σαφές ότι θέλει ένα «ξεσκαρτάρισμα» των μεταναστευτικών ροών, κατά προτίμηση εκτός των συνόρων της, θέλει όμως και παράνομους μετανάστες στο εσωτερικό της γιατί, πέραν του ότι είναι φτηνοί, μειώνουν τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις των νόμιμων μεταναστών και στη συνέχεια όλων των εργαζόμενων. Επιπλέον, οι μετανάστες χωρίς χαρτιά μπορούν να «απομακρύνονται» δίχως να διανοούνται να διεκδικούν συντάξεις, επιδόματα κλπ.

Η ύπαρξη αυτού του κατώτατου εργασιακού υποστρώματος δημιουργεί διαίρεση στην εργατική τάξη καθώς αποτελεί καθεστωτική επιλογή η καλλιέργεια ένας θεσμικού ρατσισμού, ο οποίος ανακινεί θέματα όπως η μουσουλμανική μαντήλα, οργανώνει μαζικές απελάσεις Ρομά κλπ, πολιτικές δηλαδή που συντηρούν την ύπαρξη της υποτιμημένης και χωρίς δικαιώματα εργασίας ενώ ταυτόχρονα ικανοποιούν το δημόσιο αίσθημα κατά των μεταναστών το οποίο δημιουργείται από τον κατευθυνόμενο ρατσισμό. 

Με άλλα λόγια, ο ρατσισμός δεν αποσκοπεί στην κατάργηση του υποτιμημένου εργατικού δυναμικού των μεταναστών χωρίς χαρτιά αλλά στη διατήρηση και αναπαραγωγή του υπό καθεστώς φόβου. 
Για να το πούμε αλλιώς, ο ρατσισμός ρίχνει τα μεροκάματα.

Όταν όμως το ζήτημα δεν είναι η διαχείριση ενός φτηνού εργατικού δυναμικού αλλά το στοίβαγμα ανθρώπων-σκουπιδιών σε περιβάλλον γενικευμένης κρίσης, τότε δεν επαρκεί ο ρατσισμός, γι’ αυτό κατεβαίνουμε ένα σκαλί παρακάτω, στο φασισμό.

…από την υπερεκμετάλλευση στους ανθρώπους σκουπίδια…

Ο καπιταλισμός της ανάπτυξης χρειάζεται φτηνό εργατικό δυναμικό.
Ο καπιταλισμός της καταστροφής χρειάζεται ανθρώπους-σκουπίδια.

Αν τη δεκαετία του ’90 οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία είχαν στοιβαχτεί στο κέντρο της Αθήνας, αντί να αποτελέσουν φτηνή εργατική δύναμη στα χωράφια και στις οικοδομές, θα μιλούσαμε και τότε για ένα «πρόβλημα που έγινε ανεξέλεγκτο». Αντιθέτως, η δεκατία του ’90 ήταν η χρυσή εποχή της ανάπτυξης.
Παρομοίως, έως το 2007 οι κύριες πύλες εισόδου στην Ευρώπη μεταναστών χωρίς χαρτιά ήταν η Ισπανία και η Ιταλία αλλά δεν εμφανίστηκαν περιπτώσεις «Αγίου Παντελεήμονα». Σε αυτές τις χώρες η διαχείριση των μεταναστών εξακολουθεί και σήμερα να βασίζεται στην εκμετάλλευση της φτηνής εργατικής δύναμης για την παραγωγή.

Η Ελλάδα αποτελεί ένα πειραματόζωο για την «δημιουργική καταστροφή». Έτσι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι (οι μετανάστες μέχρι τώρα, οι ντόπιοι στο άμεσο μέλλον) αντιμετωπίζονται όχι πια ως ένα φτηνό εργατικό δυναμικό, αλλά ως «άνθρωποι-σκουπίδια», περιττοί για την καπιταλιστική οικονομία -μέχρι αυτή να τους «χρειαστεί», όταν κριθεί ότι η συνολική υποτίμηση έχει πια καταστήσει το διαθέσιμο εργατικό δυναμικό -ντόπιων και μεταναστών- επαρκώς κερδοφόρο). 

Οι μετανάστες «δεν χωράνε στην Ελλάδα» για τον ίδιο λόγο που δεν χωράνε και οι Έλληνες: εξαιτίας της απόφασης για διάλυση της παραγωγικής διαδικασίας και μελλοντική ανασυγκρότησή της με όρους μεγαλύτερης κερδοφορίας.

Επιπλέον, η συστηματική υποβάθμιση των μεταναστών είναι αποτέλεσμα πολιτικής απόφασης στο πλαίσιο του πειράματος που συντελείται σήμερα στην Ελλάδα, δηλαδή στο πλαίσιο της δημιουργίας και διαχείρισης μιας εσωτερικής κατάστασης εκτάκτου ανάγκης.

Παρόμοιες αποθήκες/χωματερές ανθρώπινου δυναμικού υπάρχουν στα αμερικάνικα γκέτο ή στα γαλλικά προάστια. Η διαφορά είναι ότι δεν βρίσκονται στο κέντρο – η χωροθέτηση στο κέντρο της Αθήνας εξυπηρετεί άλλες πολιτικές και ας δούμε πρώτα ποιοι κερδίζουν άμεσα από αυτό το στοίβαγμα.

Όμηροι μιας μηχανής θανάτου

Όταν οι αλβανοί μετανάστες περνούσαν παράνομα τα σύνορα, χρειάζονταν απλώς κάποιους που να ξέρουν τα περάσματα στα βουνά. Δεν υπήρχε ανάγκη για τη δημιουργία του τεράστιου κυκλώματος δουλεμπορίου που στήθηκε μετά το 2000 και τους «ανθρωπιστικούς πολέμους» ενάντια στην «τρομοκρατία», ένα κύκλωμα που ξεκινά από ένα χωριό του Αφγανιστάν ή του Μπαγκλαντές και φτάνει σε κάποιο υπόγειο στην Αθήνα όπου οι μετανάστες κρατούνται όμηροι μέχρι να πληρώσουν τα λύτρα στις μαφίες.

Πρόκειται για ένα τεράστιο κύκλωμα στο οποίο συμμετέχουν δουλέμποροι, αστυνομικοί, άνθρωποι της νύχτας, νταβατζήδες και πρεζέμποροι, φασίστες και μαχαιροβγάλτες.
Αυτό το κύκλωμα έχει τεράστια κέρδη που ξεπερνούν κατά πολύ το εμπόριο ηρωίνης. Κάθε μετανάστης που φτάνει στην Ελλάδα έχει ξοδέψει χιλιάδες ευρώ για να φτάσει μέχρι εδώ.

Κάθε πέρασμα συνόρων σημαίνει την καταβολή στο κύκλωμα ενός ποσού που κυμαίνεται από μερικές εκατοντάδες έως και 4 χιλιάδες ευρώ.
Αυτά είναι τεράστια ποσά για ανθρώπους που προέρχονται από χώρες όπου το μέσο ετήσιο εισόδημα είναι 600-800 ευρώ και το μεροκάματο δεν ξεπερνά τα 3 ευρώ.
Πώς συγκεντρώνονται αυτά τα ποσά; Στις χώρες προέλευσης των μεταναστών οι οικογενειακοί δεσμοί είναι ιδιαίτερα ισχυροί και οι οικογένειες πολυπληθείς (συχνά ένα χωριό αποτελείται από δύο μεγάλα σόγια). Τα χρήματα συγκεντρώνονται από ολόκληρο το σόι πουλώντας γη, ζώα, σπίτια. Συνήθως το ποσό που συγκεντρώνεται και πάλι δεν φτάνει. Τότε πρέπει να δανειστούν από το κύκλωμα διακίνησης.
Συχνά, όταν ο μετανάστης φτάσει στο όνειρο-Εύρωπη πρέπει να δουλέψει για αρκετά χρόνια ώστε να ξεχρεώσει το κύκλωμα μεταφοράς. Αν δεν το κάνει, κλείνεται σε κάποιο καταγώγιο μέχρι η οικογένειά του, πίσω στο χωριό του, να συγκεντρώσει τα λύτρα. Άλλες φορές το κύκλωμα λειτουργεί αντίστροφα. Αν ο μετανάστης δεν συγκεντρώσει εδώ κάποιο ποσό που απαιτεί ο δουλέμπορος, τότε τον απειλούν ότι θα πάθει κακό κάποιο μέλος της οικογένειάς του πίσω στην χώρα προέλευσής του.

Τη στιγμή της έξαρσης της αντιμεταναστευτικής ρητορείας, στις 5 Απριλίου, έγινε γνωστή μια υπόθεση όπου 17χρονος Πακιστανός πέθανε από ασιτία, καθώς δουλέμποροι τον κρατούσαν επί 2,5 μήνες χωρίς φαγητό προκειμένου να αποσπάσουν λύτρα από τους συγγενείς του. Προφανώς οι δημοσιογράφοι θεώρησαν την απαγωγή κάποιο περίεργο έθιμο των Πακιστανών, άσχετο με το «μεταναστευτικό πρόβλημα».

Οι μετανάστες που φτάνουν στην Ελλάδα δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχρεώσουν δάνεια χιλιάδων ευρώ επιστρέφοντας σε μια χώρα με μεροκάματο 2-3 ευρώ. Ακόμα και στην περίπτωση που τα χρήματα συγκεντρώθηκαν αποκλειστικά με προσπάθειες της οικογένειας, αυτό σημαίνει ότι η οικογένεια έχει καταστραφεί οικονομικά και η επιστροφή του ανήμπορου να ξεπληρώσει το δάνειο μετανάστη σημαίνει ότι ο ίδιος θα μετατραπεί σε παρία και η οικογένεια θα ζει σε μια αιώνια και χωρίς ελπίδα σωτηρίας εξαθλίωση.

Αφού οι μετανάστες δεν μπορούν να γυρίσουν πίσω, η μόνη επιλογή τους είναι να προχωρήσουν μπροστά. Είναι πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι πριν μερικά χρόνια το πέρασμα από την Τουρκία στην Ελλάδα κόστιζε 3.000 €. Σήμερα κοστίζει 500, ενώ 3.000 € και παραπάνω κοστίζει το να φύγεις από την Ελλάδα προς άλλες χώρες της ΕΕ.

Συγκεκριμένα, η ταρίφα για μεταφορά με νταλίκα από την Αθήνα στη Γαλλία είναι 4.000 €, ενώ όλο και πιο δημοφιλές γίνεται το πέρασμα μέσω των δυτικών Βαλκανίων (η ταρίφα από την Αλεξανδρούπολη στην Αυστρία είναι 2.800 €). Η εμπορεύσιμη αξία ενός ανθρώπου που περνά τον Έβρο δίνοντας 500 € φτάνοντας στην Ελλάδα εξαπλασιάζεται!

Οι μετανάστες «εγκλωβίζονται στην Ελλάδα» δουλεύοντας όπου βρουν μέχρι να συγκεντρώσουν τα χρήματα που πρέπει να καταβάλουν για το επόμενο πέρασμα.
Αυτά μπορεί πολύ εύκολα να τα μάθει οποιοσδήποτε δημοσιογράφος, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι θα αντιμετώπιζε τους μετανάστες ως ανθρώπους και όχι ως σκουπίδια.

Clandestina

πηγή: clandestinanews.wordpress.com

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου